Het begin van mijn IUI avontuur

Hoi ik ben Eline op dit moment 33 jaar en woon samen met mijn hond sinds kort in mijn eigen eerste koophuis. Vorig jaar ben ik gestart met een IUI traject waarover ik later meer vertel. Ik heb sinds een jaar een profiel op mamaplaats voornamelijk om andere verhalen te lezen. Want een echte blogger ben ik niet ik ben dyslectisch (sorry voor de slechte zinsopbouw en spelling) en mijn leven is nou echt niet zo bijzonder dat ik er hele verhalen over kan schrijven. Maar hee er kan altijd wel iets gebeuren ook in een doorsnee ietswat saai leven. Waarom dan nu toch een blog zou je zeggen???

Op het moment dat ik dit profiel aanmaakte begin 2020 was ik zwanger en was heel benieuwd naar verhalen en ervaringen, niet wetende dat mijn avontuur toch iets anders zou verlopen dan ik verwacht had. Hoe naïef was ik!!! Maar goed, voor degene die mijn IUI avontuur wil volgen ( als er überhaupt al iemand is die dit leest) zal ik in mijn eerste blog me eerst even voorstellen en wat achtergrond informatie delen over mijn doorsnee leventje. 

Als klein kind wist ik al dat ik een mama wilde worden. Het liefst wilde ik net zo jong moeder worden als mijn moeder. Zij was 23 toen ik kwam en had al 3 kinderen voor haar 30e en daarmee was ons gezinnetje compleet. Dat was mijn ideaal beeld en ik droomde vaak over het huisje boompje beestje gedoe. Ik had een pop die ik in een draagzak meedroeg en met vadertje en moedertje verzon ik hele verhalen. Verder was ik niet echt een typisch meisje meisje. Ik speelde liever met knex en lego van mijn broertje dan met barbies. Ook was ik veel buiten voetballen, hutten bouwen etc. Ik wist vrij snel dat ik kraamverzorgster wilde worden maar na een snuffelstage op de middelbare school (ik mocht paar dagen meelopen in de kraamzorg) wist ik zeker dat ik dat toch maar niet moest doen. Op de mavo was ik echt een loner dus heb nooit vriendjes gehad op die leeftijd en ik ging ook nooit stappen. Dus kom je ook niet echt iemand tegen. Daar ging mijn droombeeld al om jong moeder te worden. 

Het liep allemaal even anders dan ik had gehoopt. Op mijn 22e had ik zowaar een vriend ( via via want uitgaan deed ik niet) maar begon ik ook net met een nieuwe opleiding en ik woonde nog thuis. Niet echt ideaal voor een kleintje.

Ik ben de oudste van mijn vrienden/kennissen maar altijd overal al een laatbloeier geweest vergeleken met mijn vrienden/kennissenkring. Iedereen was eerder met vriendjes, samenwonen en nu dan ook kinderen. Ik was verder niet jaloers maar meer teleurgesteld in mezelf dat ik dat niet kon. 10 jaar later viel dit puzzelstuk pas op zn plek...

Mijn relatie ging na 4 maanden uit door mijn eigen schuld. Hij was hartstikke lief voor mij en ik gedroeg me als een chagrijnig egoïstische bitch. Een soort van stank voor dank. Waarom? Ja dat vraag ik mezelf ook nog steeds af. Dit had ie zoo niet verdient en ik voel me er nog altijd schuldig over. Van binnen voelde ik me opgesloten in de relatie. Wat wel heel gek was want we woonden niet samen maar hij kwam wel elk weekend naar mij toe zoals je normaal zou verwachten als je elkaar 5 dagen in de week niet ziet. Toch voelde ik me opgesloten alsof het een soort verplichting was. Een onbehaaglijk onderbuik gevoel is het dat bij elke latere date weer terugkwam wanneer het serieus ging worden. Vanaf toen maar geaccepteerd dat ik geen goed relatiemateriaal ben. 

Zonder al te veel opwinding fladderde ik door mijn twintiger jaren heen en wat gingen ze toch snel voorbij. Ik heb er ook best wel van genoten hoor van die jaren. Ik heb heel veel gereist. Soms alleen soms met een groepsreis soms met familie. En mijn stage in Italië was ook echt heel gaaf. Maar verder heb ik niet veel ondernomen. Op mijn 25e had ik mijn hbo papiertje op zak maar een baan vinden was nog niet zo makkelijk. Ik heb nog 6 jaar mijn weekend/vakantiebaantje moeten aanhouden wat ook best prima was maar met een 4 uren contractje heb je geen zekerheid en het was financieel geen vetpot. Op mijn 28e kon ik me een huurappartementje veroorloven, eindelijk op mezelf. Dat was heel fijn en ik kon lekker rustig mijn eigen ding doen. 

Pas op mijn 30e vond ik een echte baan maar moest hiernaast ook nog mijn andere baan aanhouden omdat het parttime was. Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 30e kinderen wilde maar met 2 parttime banen, een klein appartement en geen vent was een kind nog steeds geen optie. Wat baalde ik hiervan. Om mij heen onstonden er steeds meer gezinnetjes, waarom kon ik dat niet? Daar kwam in 2019 deels een antwoord op. Ik blijk licht autistisch te zijn dit was tijdens een onderzoek naar voren gekomen. Door deze uitkomst vielen er veel puzzelstukjes op zn plaats wat een hele opluchting was. Ik heb er nooit aan getwijfeld dat dit mijn kinderwens in de weg zal staan. Het zal extra aanpoten zijn maar gelukkig heb ik een hele hechte familie. Vanaf toen ging het eigenlijk beter. Ik kreeg begin 2019 op mijn 31e een vast contract en een fulltime baan waardoor ik eindelijk mijn vakantiebaantje op kon zeggen waardoor het financieel ook beter werd. Het werd wat rooskleuriger en hierdoor kwam er ruimte om eindelijk serieus aan kinderen te denken. Ik had ondertussen de situatie al geaccepteerd dat ik waarschijnlijk zonder partner verder door het leven zou gaan. Zeg nooit nooit maar ik ga er in ieder geval niet meer op wachten. Ik moest dus opzoek naar andere manieren om mijn kinderwens te vervullen. Ik ging me inlezen wat de mogelijkheden waren. Een bekende als donor is geen optie. Zoveel mensen ken ik niet en al helemaal niet aan wie ik het zou durven/willen vragen. Een andere manier was via het internet en forums een donor vinden maar dat leek me ook niet echt een heel fijn idee. Geen idee waarom maar het voelde niet goed. Het beste leek me om via een kliniek aan een donor te komen. Hier had ik een verwijsbrief nodig van de huisarts. In augustus 2019 greep ik al mijn moed bij elkaar en ben ik naar de huisarts gestapt. Mijn avontuur was begonnen! 

* Volgende blog gaat over de ietswat ongemakkelijke gesprek met de huisarts en het zenuwslopende voortraject. Wordt vervolgd!!!*