Het begin van mijn IUI avontuur deel 2

Augustus 2019

Nadat ik terugkwam van een vakantie in Italië ben ik serieus na gaan denken over mijn kinderwens. Wil ik dit? Kan ik dit alleen? Wat zou mijn familie ervan vinden? Ja dit wil ik! Het zal een uitdaging worden in mijn eentje maar zou ik het daarom niet moeten doen? Mijn ouders hadden al eerder aangegeven dat mocht het zo zijn dat ik alleen een kind op zou gaan voeden ze me alle steun geven. Na alle voors en tegens naast elkaar te hebben gehouden (meer voors dan tegens) heb ik mijn moed bij elkaar geraapt en de telefoon gepakt. Ik kreeg een assistente aan de lijn en vroeg me de reden van het bezoek aan de huisarts? 'Uhm, moet ik dat melden dan?' 'Nee maar dan heeft de huisarts alvast wat informatie.' In dat geval heb ik ervoor gekozen om het niet te melden. 

Op een maandag (geen idee meer wat de datum is) kon ik langskomen. We hebben de luxe tussen 2 huisartsen een vrouwelijke en een mannelijke. Toch wel fijn die keuze. Ze verwees me naar de stoel tegenover haar en vroeg wat het probleem is. Ik neem nog een diepe zucht en vertelde haar over mijn kinderwens, mijn situatie als alleenstaande en dat ik graag via een kliniek een donor wil zoeken maar daar een verwijzing van de huisarts nodig heb. ( Dit had ik namelijk gelezen dat dat moet) Ze wist even niet wat ze moest zeggen. 'Goh die vraag heb zag ik niet aankomen en heb ik nog nooit meegemaakt', zei ze. Je zou zeggen dat je als huisarts op alles voorbereid moet zijn, maar goed ik snapte dat dat geen standaard vraag was. Toen ze mijn vraag had laten bezinken begon ze vragen te stellen. Of ik er goed over na had gedacht. Ja natuurlijk had ik dat. Of ik niet eerst bij vrienden of kennissen kon navragen of iemand donor wilde zijn. Nee niemand waarvan ik dacht aan jou zal ik het even vragen. Of ik genoeg steun heb van familie. Ja die heb ik. Heb je al een kliniek op het oog? .....Oh nee wat stom! Ik had een paar maanden voor mijn afspraak wel rondgekeken op het internet maar toen mog niet heel serieus. Ik kwam toen uit op de website van het UMC in Utrecht maar had toen gelezen dat de wachtlijst gesloten was en je niet aan kon melden. Wat stom van me dat ik niet even voor de afspraak nog op internet heb gekeken. Hoe kon ik nu zo onvoorbereid zijn? Om niet door de mand te vallen had ik toch maar het UMC doorgegeven maar niet gezegd dat de wachtlijst gesloten was. Ze surfde naar de website en naar de pagina van KID. (Kunstmatige inseminatie met donor) En wat bleek, de wachtlijst was weer open. Wat een geluk! 

Omdat een consult met de huisarts normaal maar 10 minuten duurt beloofde ze dat ze later die dag een verwijzing zou sturen. En dat was zo. De volgende dag kreeg ik een mail van het UMC dat ze de verwijzing hadden ontvangen en dat ze me over 2 weken gingen bellen voor een intake. Zo snel had ik dat niet verwacht. Meestal is zo'n wachtlijst wel een jaar dus had me daar op ingesteld. Niets is minder waar. Diezelfde dag werd ik nog opgebeld door het UMC. Huh wait, die zag ik niet aankomen. Of ik 19 september langs kon komen voor een intake. 'Uhh ja ik denk het wel'. Ik stond perplex en dacht nog even, oei dit is wel heel snel. Maar hoe eerder hoe beter. 

19 sep 2019

Ruim optijd kwam ik aan in Utrecht. Utrecht ligt niet bij mij om de hoek dus was vroeg vertrokken. Mijn moeder moest werken dus die kon niet mee en daarnaast wilde ik de intake graag alleen doen. 10 minuten later dag gepland werd ik geroepen door een klein stijve nukkige vrouw. Ik vond haar gelijk al niet zo prettig persoon. Het begon ook meteen met een misverstand. Wat ik had verstaan was: heb je lang moeten wachten? Dus ik antwoordde met nee niet zo lang. Zegt zij niet zo lang? 'Het gaat zeker wel een uur duren hoor! Hoe lang dacht je dan dat het gaat duren?' Ik had haar dus helemaal verkeerd verstaan. Goede eerste indruk dus. Ze keek me aan met haar indringende ogen. Als ze met haar ogen met een vingertje naar me kon wijzen had ze dat gedaan. 

Toen begon haar vragenvuur. Ze wilde alles van me weten. Welke operaties ik al had gehad en hoe oud ik toen was. Ze wilde mijn woonsituatie weten (toentertijd woonde ik in een 2 kamer huur appartementje) mijn werk situatie en hoe ik dat later ging regelen met een kind, of ik schulden had, mijn geestelijke en lichamelijke issues, mijn gezinssituatie daar bedoelde ze mijn ouders, broer en zus mee. Of die stabiel was en nog steeds is. Kortom alles! Ik heb Epilepsie die goed onder controle is met medicijnen. Die medicijnen zijn bewezen dat ik die met een zwangerschap mag slikken. Ik had al verwacht dat dat voor haar een issue zou zijn maar dat mijn studieschuld een issue zou zijn had ik geen rekening mee gehouden. Ik kon haar gelukkig enigzins nog geruststellen dat ik redelijk wat spaargeld heb en een vast contract met een stabiel salaris. En ja ze wilde de precieze bedragen weten. Ook vroeg ze of ik wel eens rookte of alcohol dronk. Roken nee alcohol alleen maar op feestjes of speciale gelegenheden. Ze vroeg hoeveel per week. Nou als ik 1x per maand een keer een feestje heb dat zelfs niet zo is dan is het veel. Ik moest daar gelijk mee stoppen van haar want dat is schadelijk. De laatste keer dat ik alcohol had gedronken was meer dan een maand geleden op vakantie, wat me normaal leek, maar toch voelde ik me door haar een alcoholist. Wat ik verreweg niet ben want echt heel lekker vind ik het nu ook weer niet. Over mijn autisme heb ik gezwegen. Ik was te bang dat dat me zou nekken en dat ik daardoor niet in aanmerking zou komen. Ik heb wel gezegd dat ik bij een psycholoog ben geweest. Dat kon ik echt niet ontkennen. Mijn moeder had kanker gehad waar ik veel moeite mee heb gehad. Daar heb ik inderdaad ook met een psycholoog over gepraat. Dus er zat echt wel wat van waarheid in. Daar vroeg ze niet over door. Ze vertelde dat ze dus twee issues had waarover ze twijfelt en dat is mijn Epilepsie en mijn studieschuld maar dat de KID arts gaat beslissen of ik in aanmerking kom. Na het kruisverhoor ging ze uitleggen hoe het in zn werk zal gaan. Ze liet me een map zien met donoren. Per donor een A4tje met 15 tal eigenschappen/ uiterlijke kenmerken zoals lengte, gewicht, kleur ogen en haar, beroep, studie, bloedgroep etc. Geen foto en geen karaktereigenschappen. Ik nam het oppervlakkig in me op omdat ze tegelijkertijd een hoop informatie op me afvuurt. Ik kan niet 2 dingen tegelijk in me opnemen waardoor ik de map maar half heb gelezen maar ook de informatie maar half op heb geslagen. Na een klein uurtje was de intake voorbij. Ik kreeg wat folders mee en was er een gesprek ingepland met de KID arts op 16 oktober. Daarover meer in een volgende blog.

Een onzekere tijd brak aan. Ik was zo bang dat ik niet in aanmerking kwam voor een traject. Ik maakte me helemaal gek maar dat kwam ook een beetje door degene die de intake deed. Maar ik snap het ergens wel hoor. Zij zijn toch verantwoordlijk dat het donorzaad goed terecht komt. 

Volgende blog het gesprek met de KID arts.