Het begin van mijn IUI avontuur deel 3

Vlak nadat het gesprek met de KID arts was gepland (16/okt/2019) kondigde de boeren aan dat ze die dag gingen protesteren in Utrecht en Den Haag. Met tractoren zouden ze met velen over de snelweg die kant op rijden. Mijn moeder gaat met me mee en laat dit nu precies onze route zijn. Mijn gesprek was om 10.10u en omdat Utrecht niet bij mij om de hoek ligt (1 uur rijden vanaf mijn woonplaats in Noord-Brabant) waren we om 6.30 vertrokken. Helaas waren de boeren toen ook al vertrokken en stonden we al heel snel in de file. Vlak na Gorinchem zijn we de A27 af gegaan en verder binnendoor gereden. Zie je toch weer een mooi stukje Nederland waar je normaal gesproken niet zou komen. We hebben een hele tijd goed door kunnen rijden tot aan Vianen dat normaal 15 min van Utrecht af ligt. Helaas waren wij niet de enige die binnendoor zijn gegaan. En hier stond het muurvast! De navigatie gaf steeds weer een latere aankomsttijd aan en ik besloot het ziekenhuis maar te bellen dat we misschien wat later zijn. Of we misschien een andere afspraak willen maken? Nou nee dat was ik niet van plan. Zoveel moeite voor niks terwijl we er bijna zijn? Nee geen denken aan. Na ruim een uur in de file gestaan konden we eindelijk de snelweg weer op. Helaas de verkeerde snelweg. De A2 gaat precies verkeerd om Utrecht heen. We moesten de A27 hebben. Ik had google maps erbij gepakt en heb ons zo midden door het centrum van Utrecht gelootst. Natuurlijk hadden we alle stoplichten tegen, een wegafzetting en een langzame bestuurder voor ons. Om 10 uur hadden we eindelijk de auto geparkeerd en stonden we precies om 10.10u bij de poli. Het liep uiteindelijk nog met 20 min uit dus waren we alsnog ruim op tijd. 

Door deze hectiek was ik helemaam vergeten hoe spannend ik dit gesprek vond. Daar kwamen de gedachtes. Zou de arts ook struikelen over mijn medicijn gebruik en mijn studieschuld? Zou ze mij wel bekwaam vinden? Wat als ik niet op de wachtlijst kom? Wat moet ik dan? Er zijn vast wel nog andere plaatsen waar ik terecht kan maar dan moet ik weer door die mallemolen heen. Ik werd uit mijn gedachten gehaald doordat ik mijn naam hoorde. De arts kwam zoveel vriendelijker over dan degene die de intake met mij heeft gedaan. Wat een opluchting was dat en ik voelde me eigenlijk gelijk al op mijn gemak. Het gesprek verliep veel luchtiger en gemoedelijker! Heel fijn was dat! Ze vond het heel dapper dat ik in mijn eentje een kind op wil voeden. Mijn studieschuld is niet eens aan de orde gekomen. Wel vroeg ze inderdaad naar de medicijnen die ik gebruik en ze was zelf ook al tot de conclusie gekomen dat deze veilig waren tijdens een zwangerschap. Wel vroeg ze me om contact op te nemen met de Neuroloog. Die had ik al benaderd en ook al een afspraak voor staan. Dat was voor haar goed genoeg gelukkig. Ik weet niet precies meer wat er verder nog was gezegd. Ik geloof iets over mijn menstruatie maar omdat dit gesprek zo fijn verliep ben ik misschien daardoor de helft vergeten. Wat gek eigenlijk dat een vervelend gesprek beter blijft hangen dan een fijn gesprek. 

Na het gesprek ging ze nog een inwendige echo bij mij doen. Ze zocht naar afwijkingen zoals vleesbomen, tumoren in de baarmoeder, eierstokken en eileiders. Alles zag er keurig uit en ik mocht me weer aankleden. Oke, zei ze, ik weet genoeg ik zet je op de wachtlijst. Whut? Echt? Dat ging makkelijk! Ze heeft me niet eens gevraagd naar mijn studieschuld of mijn geestelijke gezondheid etc. Er viel letterlijk een last van van schouders af! En het mooie was nog dat de wachttijd ingegaan was vanaf mijn intake op 19 september. Ze liet de lijst zien en de plek waar ik stond in de lijst. Dat was ergens in het midden. Ze zei dat het ongeveer 2 tot 3 maanden ging duren voordat ik opgeroepen zou worden. Wauw dat was snel! Ik had zelf een jaar in gedachten maar 2 a 3 maanden had ik nooit durven dromen! De reden was dat pas sinds juli weer nieuwe aanmeldingen werden behandeld dus de wachtlijst nog niet zo groot was. Beter kon bijna niet! Had ik me hier nu zo druk om gemaakt? We bedankten haar en gingen opgelukt en blij weer terug naar huis. Op de terugweg kruisten we nog met de boeren die richting Den Haag gingen. Dat kon mij niet meer deren want ik stond op de wachtlijst! Eindelijk kon mijn avontuur dan echt beginnen!

Volgende blog de oproep en het kiezen van de donor.