Ik voel me schuldig omdat zwanger worden niet vanzelf ging

Ik voel me schuldig, nog steeds

Het schuldgevoel zit heel diep in mij, ik was me er zelfs niet helemaal bewust van. Ik voel me nog steeds schuldig dat zwanger worden niet zomaar lukte.

En nee, ik vind niet dat ik niet mag klagen hierover of het niet mag benoemen omdat ik inmiddels moeder ben van twee kinderen. Ik vind dat de meeste mensen een fertiliteitstraject onderschatten en helemaal na afloop én wanneer het positief is geëindigd het bagatelliseren. Zo, there i said it.

Het schuldgevoel zit diep in mij, ik wist zelfs niet eens heel goed dat het er nog zit.

Waar ik me tijdens ons traject schuldig over voelde?

- Dat het niet lukte

- Dat ik niet goed genoeg was

- Dat ik mijn man geen kind kon geven

- Dat alles wat wij moesten doen door mij kwam (ik kon immers niet zwanger raken terwijl wel alles goed zat)

- Dat ik voor mijn gevoel nog iets niet goed deed

- Dat ik gek werd van mezelf

- Dat ik het niet los kon laten

- Dat ik op de klok wilde vrijen, want alle kansen moeten gepakt worden.

En ik weet het, het is allemaal niet de keiharde waarheid. Het is een perceptie. Maar legt de maatschappij ons daarin niet ineens heel veel op? Ik bedoel, kijk eens naar een film. Het hele zwanger worden lijkt zomaar uit de lucht te vallen in verschillende films en series. En als het niet direct uit de lucht komt vallen dan gebeurt het wel doordat er even iemand vreemdgaat (geen tip overigens) of doordat ze het ineens losgelaten hebben.

Maar over een schuldgevoel en alles wat er bij komt kijken als zwanger worden niet vanzelf gaat, daarover wordt met geen woord gesproken. En daar vind ik dus echt iets van inmiddels. Ik heb het zelf lang in stand gehouden en hou het misschien zelf ook nog wel gedeeltelijk in stand, maar waarom?

Ik voelde me schuldig omdat ik niet zwanger kon raken. Ik voelde me minderwaardig omdat ik mijn man geen vader kon maken. Ik voelde me niet goed genoeg omdat mijn lichaam niet deed wat het hoorde te doen.

En nu? Nu ben ik moeder van twee kinderen, maar voel ik me nog steeds wel eens schuldig over dit hele traject. Waarom? Omdat mijn verhaal niet aansluit bij de verhalen die vertelt worden. Omdat mijn ervaring niet is zoals het in films is. En dat is niet alleen mijn ervaring, dat is de ervaring van ontzettend veel stellen. Ik zal mijn verhaal en mijn gevoelens blijven delen, want mijn kinderen mogen weten dat het allemaal niet zo maakbaar is als dat iedereen doet voorkomen. Dat wij keihard gevochten hebben om ze te krijgen en dat het niet slecht of minder goed is als zij dat ook mee maken. Ik ben er trots op dat ik inmiddels weet wat ik zelf kan doen, hoe ik mijn eigen lichaam kan sturen. En dat, dat wil ik heel veel vrouwen vertellen. Want je schuldig blijven voelen omdat het niet lukt gaat je niet veel verder brengen, het is tijd om stappen te zetten die ervoor zorgen dat ook jouw lijf gezonder en vruchtbaarder wordt.

Zo, there I said it again. Dit is mijn doel, mijn missie. Want ik wil me niet langer schuldig voelen. En jij?

Als je meer over mij of over mijn hormooncoaching wilt weten volg mij dan gerust op instagram (www.instagram.com/lotte_vithr). Ook staat nu net mijn 4e podcast over dit onderwerp online, je kan mij vinden op o.a. spotify onder mijn eigen naam.