Ik? Zwanger? Welnee!

Ik was 22 toen ik ontdekte dat ik zwanger was. Op dat moment was ik net klaar met studeren en een paar maanden op reis geweest. Omdat ik al een tijdje niet meer mijn vrolijke zelf was, begon ik me af te vragen waar dat aan kon liggen. Was het de leeftijd en de onzekere fase van mijn leven? Had ik te veel stress en waarom dan? Was ik toe aan een nieuwe fase in mijn leven? Of was het toch de pil die ik al sinds mijn 14e slikte?

Omdat ik steeds meer verhalen hoorde over de negatieve kant van de pil, besloot ik er een tijdje mee te stoppen om te zien of ik me beter zou voelen. Ik las veel over afgevlakte emoties en een neerslachtig gevoel. Hopelijk zou dit verdwijnen na het ‘ontpillen’. Over dat ontpillen gesproken: zo noemt men de eerste fase na het stoppen, waarin veel vrouwen last krijgen van hormonale schommelingen, vaak niet direct of heel onregelmatig ongesteld worden en daarom meestal ook niet meteen zwanger kunnen worden.

Nadat ik na 1 maand nog niet ongesteld werd, wist ik zeker dat ik aan het ontpillen was. Mijn gezicht zat vol met puisten, m’n haar werd slap en mijn borsten begonnen pijn te doen. Allemaal bijwerkingen van het stoppen met de pil. Maar óók van een zwangerschap, maar dat negeerde ik gewoon. Gelukkig kwam er na lang wachten een heel klein beetje menstruatie, hoera!

Of nou ja, dat bleek dus innestelingsbloeding te zijn. Ik was al die tijd namelijk gewoon hartstikke zwanger. Maar naïeve ik wilde dat absoluut niet toegeven, dus deed ik geen test. Tot ik me in de eerste weken van mijn nieuwe baan bijzonder moe voelde. Maar ook daarvoor verzon ik genoeg redenen: al die indrukken en nieuwe informatie, daar word je gewoon moe van, toch?

Na drie weken met extreme moeheid te hebben rondgelopen, kon ik het niet langer negeren. Ik had toevallig een zwangerschapstest liggen, die mijn lieftallige onderhuurder in mijn studentenkamer had achtergelaten (nog bedankt hè!). Omdat het studentenhuis met 8 anderen gedeeld werd, besloten mijn vriend en ik allebei op een wc (die zaten naast elkaar) te gaan zitten. Ik om de test te doen, hij om me een soort van bij te staan en te kijken of er niemand binnenkwam. Ik keek naar de test en binnen drie seconden zag ik daar een dikke plus. EEN DIKKE PLUS. Ik was zwanger. En hoe! Ik zat blijkbaar vol hormonen. Zo veel hormonen dat de test geen seconde twijfelde en mijn lichaam dus al weken extreem moe was. Shit. En nu?

We hadden altijd de afspraak: als het gebeurt, halen we het weg. Maar die afspraak stamde uit onze tienerjaren. Inmiddels was ik ontpopt tot volwassen vrouw, hij tot volwassen man. We hadden al 8 jaar een relatie en wisten inmiddels wel zeker dat we ooit kinderen wilden. Bovendien was ik inmiddels wel wat wijzer en wist ik dat een zwangerschap een wonder is, iets wat ik niet meer zomaar kon afbreken. Ons enige probleem was: we hadden geen huis. We zouden binnen een half jaar een huis moeten vinden waar we als gezin zouden kunnen starten. En dat zagen we als onmogelijk, waardoor er weken aanbraken van onzekerheid.

Intussen besloten we eerst een echo te laten maken om te zien of het überhaupt wel écht waar was. Ondanks dat mijn lichaam al allerlei signalen had gegeven, bleef ik het ontkennen. Tot ik daar op de stoel lag en de aardige mevrouw een ijskoude camera op mijn buik legde. “Ja hoor mevrouw, het is waar. Het is zelfs dubbel waar!”. WAT? Mijn vriend en ik keken elkaar vol verbazing aan. Een tweeling? Wij? Maar... maar... dat kan niet!

Vol ongeloof en in shock liepen we vervolgens door de stad. Ik belde direct mij broer op, want ik had advies nodig. Gelukkig is hij optimist in hart en nieren en gaf hij alleen maar positieve steun. Wij konden dit, hij zou helpen zoeken naar een huis, wist ook nog wel wat mensen met kleertjes voor ons en een tweeling was zó geweldig dat hij het al helemaal voor zich zag.

En zo geschiedde: binnen een week hadden we een appartement in hartje Eindhoven. We verhuisden nog dezelfde maand. Met een klein buikje wist ik nog wat verhuisdozen van 3 hoog naar beneden te brengen en bij het nieuwe huis stonden de hulptroepen klaar om alles weer boven te zetten. Ineens hadden we een huis, een klein autootje, kregen we van alle kanten cadeaus aangeboden als hulp en mochten we eindelijk accepteren dat er een tweeling onderweg was. 

Ik was écht zwanger van een tweeling en ons avontuur als papa en mama kon beginnen!

PS. Kleine tip: je kunt dus wel zwanger worden direct na het stoppen met de pil. 

PPS. Doe op tijd die test, scheelt een hoop zorgen.   

PPPS. Ik heb helaas nooit geweten of ik me beter voel zonder de pil, aangezien ik daarna meteen een oververmoeide hormonenbom werd.