Mijn zwangerschap

Toen we beiden waren bijgekomen van het geweldige nieuws, gingen we ons voorbereiden op hoe we het aan onze familie en vrienden wilden vertellen. Ondanks dat ik dan nog maar 9 weken zwanger zou zijn, wilden we het graag met de kerst vertellen. Mijn voorwaarde hiervoor was dat we op de echo een kloppend hartje hadden gezien.

Gelukkig konden we de dag voor een nieuwe lockdown nog terecht bij de verloskundige. Wat een angsten, zenuwen, spanning… maar gelukkig was alles goed! Desondanks bleef ik erg bang dat er iets zou gebeuren met het kleintje in mijn buik.

En die angst werd eigenlijk alleen maar groter, ook verder in de zwangerschap. Ik wist niet goed of ik op mijn eigen lichaam kon vertrouwen en daardoor werd ik erg onzeker. Waar het eerst alleen de angsten betrof, werd ik later over bijna alles onzeker. Waren we er dan wel echt klaar voor? Wat zullen anderen hiervan denken? Verwachten ze dat het een ongeplande zwangerschap is? Hoe zie ik eruit? 

Dit zorgde er voor dat ik niet echt gezelliger werd. Ik had het moeilijk en vond het eigenlijk vooral een heel vreemd idee dat er nu een mensje groeide in mijn lichaam.

Toen we hoorden dat we een meisje kregen, was ik verrast. Ik had echt het gevoel dat er een jongetje groeide. Een meisje vind ik net zo leuk, maar het ene beetje gevoel wat ik eerder voelde, bleek niet juist te zijn en ik moest daarom even omschakelen.

Maar nu werd het wel wat tastbaarder; we wisten al snel een naam, begonnen aan de babykamer en langzaam begonnen de roze spulletjes ons huis in te komen. 

Net toen ik me wat prettiger ging voelen, kwamen er lichamelijke klachten om de hoek. Hoewel de hele zwangerschap voorspoedig was verlopen, begonnen nu mijn bekken zeer te doen en had ik erg veel last van maagzuur. Dingen die er gewoon bij horen, maar die mij wel erg zwaar vielen. Daarnaast was het ontzettend warm en begon mijn angst toe te nemen voor een bevalling in die enorme hitte…