Miskraam na stilgeboorte in exact hetzelfde jaar

Twee weken geleden barst ik in lachen uit op dezelfde plek die me al maanden achtervolgt in mijn meest beangstigende nachtmerrie. Of nou ja, nachtmerrie. Het is niet dat ik dan slaap. Het is het leven wat ik leid, of beter gezegd, lijd sinds die dag bijna 10 maanden geleden, op diezelfde stoel waar ik nu als een malloot aan op het lachen ben, terwijl de gynaecoloog - een man die slechts de boodschap over brengt, maar in mijn ogen het wandelende bewijs is van al deze pijn - een inwendige echo doet. Iets waar ik altijd al een hekel aan had. Ik kan niet stoppen met lachen. Echo’s zijn normaal leuk voor bijna iedere aanstaande ouder, voor mij was het een hel. Bang voor wat er nu weer zou komen. Bang voor weer slecht nieuws. Maar die dag, twee weken geleden, was ik blij. Héél blij, want het is er niet één, maar het zijn twee baby’s. Twee regenboogjes. Tijdens de grootste storm van mijn leven, eindelijk een keer geluk en dat zelfs dubbel! 

21 januari 2020 ben ik 25 weken zwanger als ik op een routine controle ga bij bovengenoemde gynaecoloog. We nemen mijn plus zoontje mee, want hey, we gaan naar broertje kijken en dat is leuk! We kijken zonder enige angst naar onze zoon. Hij wordt weer helemaal uitgespit, net zoals eerdere controles en er is geen wolkje aan de lucht. Tot dat moment. Dat moment dat je hoort: “Dit is niet goed”. Ik kijk naar het scherm, naar dat zwarte vlekje wat ook ik nu duidelijk zie, en vraag meteen: “Is dat een open rug”? De gynaecoloog weet het niet. Het zou ook een tumor kunnen zijn. Ik barst in huilen uit. De nachtmerrie, ook al eerder genoemd hierboven, is begonnen. De volgende dag moeten we naar het ziekenhuis, zodat een andere gynaecoloog mee kan kijken. Ook zij denkt aan mogelijk kanker, maar kan een open rug niet uitsluiten. Wij worden naar Leuven doorverwezen. Een bizar tafereel begint wanneer je hoopt dat je kind kanker heeft en niet dat waar we nog veel banger voor zijn. Een open rug. Daar is niet tegen te vechten, daar is geen behandeling voor én geen hoop. Ik kan achteraf nog niet geloven dat kanker opeens een goed uitzicht was toen, maar zo voelde ik het echt. Ondanks al velen die ik verloren ben aan kanker, onder andere mijn moeder en mijn beste vriendin/tante, die niet ouder mochten worden dan respectievelijk 50 en 40 jaar, hoopte ik op dat. Het brein doet gekke dingen in wanhoop. 

Maar het was geen kanker. Het was een open rug. En met de weken die volgden, inclusief een second opinion, leerden we dat ons zoontje een onwijs zwaar en beperkt leven zou gaan leiden. We krijgen de keuze om de zwangerschap te beëindigen. Een keuze die ik liever niet had. Verstrikt tussen mijn egoïsme om hem niet los te willen laten en het zijn van een moeder die zo veel meer wenst voor haar kind dan een leven vol pijn en mogelijk verdriet, bel ik op een dag in wanhoop en hoop het ziekenhuis op om te zeggen dat ik de zwangerschap wil voortzetten. Dat het me niet uitmaakt hoe beperkt ons zoontje zou zijn, wat ons gezin er voor moet opgeven, en dat er geen kans is op een “normaal” bestaan voor hem, dat ik hem gewoon wil houden. Diezelfde dag lees ik een artikel over een kindje van vijf, met dezelfde klachten als ons zoontje zou gaan krijgen, en dat niet meer wil leven. Ik krijg berichten van ouders die me vertellen hoe lastig het leven van hun kind is. Dat zij hadden gewild dat ze konden kiezen voor genade in plaats van de genadeloosheid van het leven met spina bifida - in diezelfde vorm als ons zoontje zou hebben. En ik laat mijn eigen egoïsme los en kies voor hem. Ik wist dat ik nooit meer gelukkig zou worden toen ik die beslissing maakte. Ik wist dat ik mijn eigen leven opofferde toen ik tekende voor de euthanasie van mijn kind. 

Op Valentijnsdag 2020, werd er een naald in mijn buik geprikt om Lucien te euthanaseren. Mijn prachtige zoon werd op 15 februari 2020 geboren, levenloos. 

Afgelopen maandag, zit ik vol hoop en eindelijk weer wat blijdschap op de stoel bij de gynaecoloog voor een echo. Mijn partner zei eerder bang te zijn voor wat er nu weer zou gaan komen en ik grapte nog: “misschien wel een drieling”. Zo naïef en zo vol overtuiging dat het ons niet nog eens zou overkomen. Geen angst meer voor echo’s, maar juist met vreugde dat we onze kleintjes weer gaan zien. En dan... geen hartslag. Bij beide baby’s niet. Bij eentje horen we uiteindelijk een heel langzame hartslag, maar ik voel het in mijn hart, dit is niet goed. De gynaecoloog beaamt dat. Zoals eerder gezegd, doet het brein gekke dingen in tijden van nood, en direct maakte ik mezelf wijs dat het voor 12 weken niet zo erg is. We proberen het gewoon nog eens. Al die bullshit die de maatschappij, alle mensen die het niet hebben meegemaakt, ons wijsmaakt. 

Een dag later lig ik op de bank, kapot van verdriet. Ik kan dit niet meer. Ik trek het niet meer. En ik stop met mezelf te martelen. Voor mij, even geen zwangerschap meer. En weer, 2 keer in hetzelfde jaar, begint het rouwen om alles wat er niet meer is.