Omdat schrijven soms oplucht deel 2

Ik zweefde op een wolk dat ik zo snel weer zwanger was, tot die bewuste dag. Een routine controle met 18 weken.

Daar lig je dan op de verlosafdeling van het ziekenhuis te wachten op de gynaecoloog. Een uurtje geleden waren we nog gelukkig en nu leek de wereld in te storten.

De gynaecoloog kwam binnen, zette de dopler van het echoapparaat op mijn buik en mijn wereld stortte in. Hij wees op het scherm, daar zit het hartje maar het was geen knipperend lichtje meer maar een zwart vlekje.

Er is nog heel veel tegen me gezegd, maar ik hoorde het niet meer. Ik zag alleen mijn kleine kindje op de echo, een neusje, oogjes, handjes met vingertjes, mijn kindje in mijn buik! Ik wilde dit allemaal niet horen, ik wilde dit niet weten, ik wilde dit niet doen. Ik kon alleen maar huilen.

We kregen een map mee met informatie en een afspraak voor over 2 dagen. En de woorden we hopen dat de bevalling vanzelf op gang komt.