Onrustige zwangerschap

2 dagen nadat ik mijn trouwjurk had gekocht, kwam ik er achter dat ik zwanger was. Ik zag op dat moment allemaal beren op de weg en het lijkt misschien alsof ik helemaal niet blij was. Maar dat was ik natuurlijk wel. Zwanger worden was niet vanzelfsprekend en nu had ik toch een plusje op mijn zwangerschapstest. Ik was dolgelukkig!

Maar er ging meer door mijn hoofd. De avond voor het trouwjurken passen, ging ik met een vriendin 'High winen'. Ik heb rauwe vis gegeten, wij gedronken, naderhand nog enkele alcoholische drankjes gedronken in de stad. En als ik dronk, dan rookte ik ook nog wel eens een sigaretje. Wat had ik mijn kind allemaal aangedaan?

Gelukkig zagen we op de eerste echo een mooi klein beertje met een knipperlichtje. Dat knipperlicht betekende dat er een hartje klopte. Al mijn echo's waren goed. Ik bleek zelfs al een week verder in de zwangerschap dan ik zelf dacht.

Met 16 weken kregen we te horen dat we een jongentje kregen. De tranen van geluk stroomden over mijn wangen. Enkele weken later kreeg ik een blaasontsteking. Heel vervelend, maar met antibiotica was het snel over.

Toen tikte ik de 30 weken aan. Ik kreeg weer pijn in mijn buik en ik wist het zeker, weer een blaasontsteking! Geen probleem, antibiotica en ik kan er weer tegen aan. Tenminste, dat dacht ik. Maar helaas! Het was geen blaasontsteking. Daarom werd ik acuut opgenomen in het ziekenhuis. Mijn baarmoedermond was nog maar 30mm en aan het verweken. Dat is op het randje. Ik moest het hele weekend blijven om te zien of mijn baarmoedermond nog verder zou verstrijken. Ondertussen werd ik voorbereid en klaargemaakt om naar het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam te gaan voor als de bevalling zou doorzetten. Er zat een engeltje op onze schouders. Want de kleine bleef zitten en mijn baarmoedermond werd niet meer korter. Als ik fysiek rustig aan zou doen, dan mocht ik naar huis. En omdat ik een zittend beroep had, mocht ik ook weer gaan werken. Maar het stofzuigen en andere huishoudelijke klusjes moest ik aan mijn man overlaten. Daar heb ik dan maar geen probleem van gemaakt. ;)

Eenmaal de 32 weken gepasseerd, deden we een klein vreugdedansje. Mocht hij nu geboren worden, dan mocht ik gewoon in Breda bevallen. Maar hij bleef nog langer zitten! Met 39 weken werd ik ziek. Mijn broer was jarig en ik heb mij met moeite naar de verjaardag gesleept. Na een uurtje trok ik het niet meer en zijn we naar huis gegaan en ik naar mijn bed. Om 6 uur werd ik wakker van een ondragelijke hoofdpijn. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken. Een paracetamol deed niet meer wat het moest doen. Na een paar keer overgeven kwam de verloskundige direct langs. En dit resulteerde helaas in weer een opname. Ik had eiwitten in mijn urine en een gevaarlijk hoge bloeddruk. In het ziekenhuis kwam de diagnose Pre Eclampsie, ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd.

Met een zwangerschapsvergiftiging kan een kleine niet lang blijven zitten. Maar hoe lang hij nog bleef zitten en of ik nog spontaan ben bevallen, vertel ik in een volgende blog.