Onze baby eindelijk in beeld!

Een tijdje heb ik het niet kunnen voelen bewegen in mijn buik, waardoor ik me zorgen maakte. Maar vanaf vorige week was er weer volop leven te bemerken en keek ik erg naar de echo uit. Want dan zouden we de trekken van het gezichtje kunnen zien. Hoe zou het eruit zien? Op wie zou het lijken?

Het eerste beeld dat we zagen was de ‘gewone’ echo. Een kindje al veel groter dan op de 20 weken-echo. Ik was immers inmiddels alweer ruim 28 weken. Toen het beeld overschakelde op 3D, was daar meteen het mooie gezichtje, een handje voor de mond, oogjes gesloten, tevreden wiegend – maar zeker wel wakker, want ik voelde meteen een paar flinke schoppen.

Zoals ik al had voorspeld, is onze baby gezegend met een flinke bos haar van al anderhalve centimeter lang. Het handje wilde maar niet voor het mondje vandaan gaan. Precies mama, ik dus, die zich ook graag op die manier verbergt. Na een paar flinke porren van de echoscopiste wilde het handje even plaatsmaken, zodat het mondje zichtbaar werd. Voorzichtig was daar een ‘glimlachje’ merkbaar. “Het traint de gezichtsspieren,” vertelde de echoscopiste.

Een grote baby? Dat was ons voorheen verteld, maar nu bleek onze kleine heel gemiddeld te zijn en op sommige punten zelfs een paar dagen ‘te klein.’ Verder liep het goed op schema. Wat een mooi kindje. Lange haartjes, een prachtig gezichtje. Op wie het leek kon ik nog niet zeggen. Sommige aanwezigen vonden het op mij lijken, anderen op Kevin. Maar op wie het lijkt is wel het minst belangrijke van alles. Het is gezond en ik heb het gezichtje kunnen bewonderen. Over een paar weken ligt de baby in mijn armen. Dat zal het gelukkigste moment in mijn leven zijn.