Rouwen in je zwangerschap

Ik neem je mee terug in de tijd. Eind 2019, een prachtige periode met veel geluk wat abrupt werd overschaduwd door verdriet. De periode waar ik zwanger werd van Jaïr en tegelijkertijd hoorde dat mijn oudste broer Elia ongeneeslijk ziek was. Het voelde alsof de wereld onder mijn voeten wegzakte. Ik was boos. Boos op de hele wereld. Maar ook verdrietig...ik voelde me machteloos. Want hoe oneerlijk is het? Deze gevoelens gemixt met alle hormonen die komen kijken bij je eerste trimester. Ondanks het verdriet voelde ik me ook weer ontzettend dankbaar en gelukkig, want er was kloppend hartje op de echo.

Eind januari had ik mijn 12 weken echo. Hier mocht eigenlijk alleen mijn partner mee in verband met de coronamaatregelen, maar nadat we de situatie hadden uitgelegd mocht Elia gelukkig toch mee. Wat was dit fijn! Dit was op dat moment zo waardevol voor ons, wetende dat hij het waarschijnlijk niet zou volhouden tot ik zou bevallen.

De laatste week van februari hebben we onze gender reveal, klein en intiem gevierd. Het was apart dat alle aandacht even naar ons ging, maar fijn om even het gevoel te hebben alsof alles even normaal mocht zijn. Tijdens de gender reveal kregen we te horen dat ik in verwachting was van een zoon, hoe bijzonder? Het gekke is dat mijn broer dit al had aangevoeld, want in de week voor de bekendmaking kreeg ik een kaartje van hem met de tekst ‘voor de kleine Benjamin’.

Elia wilde natuurlijk het liefst zo snel mogelijk de naam van zijn neefje weten. Dit wilde hij weten zodat hij een persoonlijke videoboodschap gericht voor zijn neefje kon achterlaten.

Mijn partner en ik waren er al snel over uit: Jaïr Elia.

Mijn broer was erg vereerd dat de kleine naar hem vernoemd zou worden, maar voor ons was het niet meer dan een logische keuze.

De maanden februari en maart hebben we veel mogen doen als familie, ondanks de hele situatie hebben we hier het beste van gemaakt. Ik kan deze periode niet anders omschrijven als dat ik echt leefde met de dag. Hoewel ik me bewust was van het feit dat ik zwanger was, merkte ik aan alles dat dit destijds niet centraal stond. Op 5 april 2020 blies Elia, op 39-jarige leeftijd, zijn laatste adem uit. Ik kan deze dag heugen als de dag van gisteren, een gevoel van leegte die in woorden niet te omschrijven zijn. Op de dag van zijn begrafenis was ik 23 weken zwanger. Met een klein, maar zichtbaar buikje, stond ik daar met het grootste besef ooit: leven en dood liggen echt dicht bij elkaar. Ik kon die dag rust vinden door af en toe mijn handen op mijn baby buik te leggen, wetende dat nog lang over Elia gepraat zal worden. Zijn naam en verhalen zullen altijd voortleven.

Graag deel ik binnenkort deel twee van dit verhaal. Over hoe ik de tijd na het overlijden van Elia (en de kraamtijd) heb ervaren en hoe ik hier zo positief ben uitgekomen.