Ruzie over de opvoeding

Misselijk. Alweer. En daarnaast last van mijn buik, darmen en brandend maagzuur. Zo beroerd dat ik mijn bed amper uit kan komen. Eigenlijk helemaal niet. En zo komt het dat ik tijdens mijn vakantie de dag in bed doorbreng. Alweer. 

Niet echt gezellig voor mijn dochter, dat besef ik me maar al te goed. En ook niet voor mijn partner. Hij heeft voor vandaag een poetsdag gepland, en volhardend gaat hij aan de slag. Ik krijg het niet voor elkaar om hem te helpen. Onze dochter moet zich even alleen vermaken. Gelukkig is het buiten droog (eindelijk!) dus buiten spelen moet geen probleem zijn. Snel gaat zij op zoek naar vriendinnetjes om mee te spelen. 

Gevonden! Samen met deze vriendinnen komt ze langs. Ze heeft een vraag. Haar vriendinnen hebben een leuk spel bedacht! Ze hebben een kleedje neergelegd met allemaal spulletjes die ze dan kunnen verkopen. Dat wil zij ook! Snel duikt ze haar kamertje in om spulletjes te zoeken die zij kan verkopen. Haar vriendinnen willen er al achteraan, zij weten vast ook wel wat leuke spulletjes om te verkopen! Daar steken wij toch even een stokje voor. Leuk bedacht, maar nee, dit feest gaat niet door. Er worden géén spulletjes verkocht van onze dochter. Ze mag de andere meiden helpen, maar daar houdt het op. Wij hebben nu geen tijd (of energie) om te helpen met spullen uitzoeken, en er vervolgens op het kleedje naast te gaan zitten. Andere keer, misschien... 

Mokkend loopt dochterlief de caravan uit. Even overleggen met de meiden in de tuin. Ze smoezen wat. Het gezicht van onze dochter klaart op. Ze rommelen wat in de tuin en willen daarna op de fiets wegrijden, met een mand onder haar arm. 

Mijn partner ziet het. Samen grinniken we erom. Door het raam roept hij haar terug. Mét fiets. En ook mét de mand, ja. 

Ik voel mij een klein beetje beter en besluit dat dit mijn moment is om ook wat te kunnen helpen. Ik roep mijn dochter naar de slaapkamer. Mijn partner wil van wal steken, ik geef aan dat ik dit met haar zal bespreken. Partnerlief blijft in de kamer in een hoek staan. 

Wat er in de mand zit? Even een twijfel, zal ze er over liegen? Ik kijk haar nog eens streng aan en ze besluit eieren voor haar geld te kiezen. Spullen. Om te verkopen. En waar komen die spullen vandaan? Uit de schuur. De schuur van opa en oma. Ik geef haar een reprimande; je kan toch niet zomaar iemand anders zijn spullen verkopen? Dat mag niet zomaar! Ze schrikt. Ze kijkt me schuldig aan. Ik vraag me af of ze wel besefte dat die spullen van opa en oma waren. Snel biedt ze haar excuses aan, aan mijn partner en aan mij. 

Ik hoor gemopper uit de hoek. Dit is niet de eerste keer deze week dat we iets zeggen of iets afspreken en dat dochterlief zich daar niet heel veel van aantrekt. Zo houdt ze zich deze week niet echt aan de tijdsafspraken en hebben we haar zelfs moeten zoeken omdat ze niet thuis kwam. Oeps, tijd vergeten... Haar brutale mond komt deze week ook iets vaker om de hoek kijken dan we normaal van haar gewend zijn. Partnerlief vindt dan ook dat straf op zijn plaats is. 

Ik kijk onze dochter aan. Ik bespreek dat ik moeite heb om haar te vertrouwen op dit moment. We maken wel een afspraak, maar zij houdt zich hier niet aan. Wat vindt ze hier nu zelf van? Hoe moet ik haar nu nog kunnen vertrouwen? Vindt zij dat ze straf verdient? Heeft ze zelf wat in gedachten? Ze denkt even na. Dan zegt ze: "Mam, vanavond is de animatie. Daar wil ik heel graag naar toe. Ik denk dat ik wel een waarschuwing verdien. Ik beloof dat ik het niet meer zal doen, en dan mag ik naar de animatie. Als ik het toch nog een keer doe, dan mag ik daar vanavond niet heen." Ik vind het een mooi bedachte oplossing. ik voeg er wel nog aan toe dat we dan ook gelijk even moeten oefenen met het op tijd thuis komen, omdat wij niet meer van plan zijn om haar op te halen, waar dan ook vandaan. 

Woest stormt mijn partner de kamer uit. Hij had juist aangestuurd op straf in plaats van een waarschuwing, en nu overrulede ik hem door hier in mee te gaan. Ik ben te soft. Alweer, in zijn ogen. Het was tenslotte niet de eerste keer deze week dat dochterlief de regels aan haar laars lapte. En HIJ had gezegd dat ze niets mocht verkopen, en ze deed het toch! 

Langzaam word ik rood. ik besef dat hij gelijk heeft. Dit was eigenlijk zijn ding, en ik interrumpeerde hem. Hij had dit zelf op moeten lossen. Het was misschien goed bedoeld van me, maar zeker niet handig en al helemaal niet tactisch. Dochter kijkt me verschrikt aan. Voorzichtig vraagt ze waarom papa nu zo boos weggelopen is. Ik leg uit dat papa eigenlijk vindt dat ze een straf verdient, en geen waarschuwing. Onze dochter begint heel hard te huilen. Tja, wat moeten we hier nu weer mee? 

Ik besef dat het nu toch geen zin meer heeft. We zijn al te ver om nu weer dingen anders te doen. Ik bespreek met mijn dochter dat ze nog één laatste kans krijgt. Ze moet zich ieder half uur melden. Is ze te laat, dan mag ze vanavond niet weg. En laten we niet merken dat ze stiekem tóch iets verkoopt wat uit deze caravan komt! Ze kijkt me schuldbewust aan en belooft het. Nog één kans... Bij het naar buiten gaan steekt ze nog even haar hoofd om de hoek van de kamer waar papa is. Nogmaals sorry papa, ik zal het écht niet meer doen en ik kom nu voortaan écht op tijd... Dan vliegt ze de deur uit, op weg naar haar vriendinnetjes. 

Ik kijk om het hoekje naar mijn partner. Hij is boos. Dat is hij eigenlijk zelden. En hij heeft nog gelijk ook. Hij legt me uit dat hij dit absoluut niet vindt kunnen in de opvoeding. En dat hij mij te soft vindt. Een kind verdient af en toe ook straf. Daar worden ze hard van. Schuldbewust kijk ik hem aan. Hij blijft boos. Hij heeft even tijd voor zichzelf nodig. 

Na een kwartier staat dochterlief voor onze neus. Of het al 3 uur is. Ze is toch niet te laat? Lachend kijk ik haar aan. Nee, ze is keurig op tijd, véél te vroeg zelfs! We gaan voor de volgende ronde, half vier. En ik besef, als ze ieder kwartier voor onze neus staat, wordt dit een lange middag... Dat wordt het inderdaad. Dochterlief wil absoluut niet de kans lopen te laat te komen tenslotte. Ze wil laten zien dat ze het écht wel kan. Terloops kijkt ze nog eens naar papa, is hij al afgekoeld? Kan ze hem al veilig een knuffel geven? Snel klimt ze op zijn schoot. Er worden geen woorden gewisseld, een knuffel is wel genoeg. En de frons op het voorhoofd verdwijnt langzaam. 

's Avonds evalueren we de dag even. Ze heeft zich goed aan de tijden gehouden en goed gegeten. Ze mag naar de animatie. Een stralende glimlach is onze beloning. Wederom noemen we een eindtijd. Ze belooft ons om op tijd thuis te zijn. Snel klimt ze op haar fiets, en met wapperende haren fietst ze naar hét evenement van de dag. Mijn partner en ik kruipen samen op de bank, tegen elkaar aan. Arm om elkaar heen. Samen een filmpje kijken. Partnerlief kijkt me aan. "Volgende keer verdient ze straf!" Ik knik, nogmaals schuldbewust. Opvoeden, het blijft toch een lastig ding...