The beginning

08-03-2021

Vandaag ben ik precies 26 weken zwanger en inmiddels heel blij met weer een baby op komst. Ik voel me ontzettend schuldig bij de gedachte dat ik hier in het begin niet zo blij mee was. Zeker omdat het zwanger worden de eerste keer niet helemaal vanzelf ging. Destijds duurde het lang voordat mijn menstruatie terug kwam na het stoppen met de pil en toen het er eindelijk was, bleek mijn cyclus dezelfde regelmaat te hebben als een pasgeboren baby: die was er dus gewoon niet.            Ergens tussen de 50 en 120 dagen was voor mij heel normaal. Ik bleek toen last te hebben van cystes op mijn eierstokken, dus moest ik van de huisarts een tijdje mijn temperatuur opmeten. Aan mijn lichaamstemperatuur was ook geen pijl te trekken, dus was het de vraag of ik überhaupt wel een eisprong had, maar ik mocht pas naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en een medisch traject nadat we het een jaar geprobeerd zouden hebben. Ik besloot toen om iedere dag een ovulatietest te doen voor bijna een jaar lang en uiteindelijk bleek ik zwanger net binnen het jaar. Oh, wat was ik blij!     De zwangerschap verliep goed en ik voelde me fantastisch. Ik voelde me rijk en mooi en bijzonder. Ik genoot met volle teugen en ik kon niet wachten op de komst van ons wonder. Ik was daarom ook heel enthousiast toen mijn vliezen al braken met ruim 36 weken. Natuurlijk wist ik dat dat best vroeg was en ik was ook best even geschrokken, maar er was geen seconde dat ik twijfelde aan de gezondheid van ons zoontje. Mijn bevalling en de geboorte van Noël gingen precies hoe ik het graag wilde en het was, heel cliché, de mooiste dag van mijn leven.

Zo zag ik het ook een beetje voor me bij een tweede kindje, maar niets was minder waar. Totaal het tegenovergestelde bleek het geval. Dit begon dus al bij het zwanger worden. Hoe moeilijk het de vorige keer ging, zo makkelijk en onverwachts ging het nu. Na tien maanden kwamen we er achter dat ik weer zwanger was. Dit was na een cyclus van 120 dagen, dus ik had nooit verwacht dat die cyclus daarna zo ‘kort’ zou zijn. Er was dus een ieniemienie klein momentje dat we dachten dat het niet zo erg zou zijn om eens een keertje wat minder voorzichtig te zijn, maar zo’n zes weken later werd ik ’s nachts wakker van extreme buikpijn. Zo’n erge buikpijn dat Steef dacht dat ik begonnen was aan bevalling 2.0 en daarom belde ik de HAP. Voordat ik langs moest komen, stelde de telefoniste me een aantal vragen aan de telefoon: was het mijn blinde darm? Nee. Had ik koorts? Nee. Zou ik zwanger kunnen zijn? Nee.. toch? Ik deed voor de zekerheid toch maar even snel een testje voordat ik naar de HAP zou vertrekken en.. verrassing! Ik stormde met die positieve test naar boven, want Stephan was nog even verder gaan slapen, en ik gooide de test bovenop zijn hoofd.

Wat die buikpijn nou precies was, weten we tot op de dag van vandaag nog steeds niet, maar wat we wel wisten, was dat ik weer zwanger was. Het duurde even een tijdje om dit nieuws te verwerken. Aan de ene kant was ik heel blij en was ik er heel trots op dat mijn eigen lichaam dit dus ook gewoon kon. Aan de andere kant was ik bang, want we hadden geen extra ruimte in ons huis. Daarnaast was Noël nog zo klein en ik genoot zo veel van hem dat ik die aandacht nog niet wilde verdelen. Ik was bang dat dit er voor ging zorgen dat ik niet meer met volle teugen van hem kon genieten. Ik was bang voor de impact op mijn lichaam om zo snel weer zwanger te zijn en ook voor hoe zwaar de zwangerschap zou zijn met nog een baby die nog niet eens kon lopen. Ik was bang voor hoe zwaar het straks zou zijn met twee baby’s onder de twee jaar. Gelukkig stond een tweede kindje wel op ons wensenlijstje, alleen nu nog niet op de planning. Het is dus nooit onderwerp van gesprek geweest of we dit gingen doen of niet, maar het was wel even schakelen.

Nu, bijna 5 maanden later, hebben we gelukkig een huis gevonden. Ook hierbij is de planning niet ideaal, want we zullen moeten gaan verhuizen als ik al 38 weken zwanger ben, maar het geeft me wel rust in het probleem van ruimtegebrek. Ik wilde ook eindelijk van deze zwangerschap genieten. Alleen leek me dat niet helemaal gegund.

Waar ik eerst vooral mentaal last had van de zwangerschap, krijg ik nu lichamelijke ongemakken. Sinds vorige week voel ik namelijk af en toe wat stromen, maar ik heb geen idee wat het is. Mijn bekkenbodemspieren zijn zo sterk als een stuk beton, dus urine zal het niet zijn. Hierover kreeg ik zelfs de complimenten tijdens mijn vorige bevalling en ik heb het geweten ook, want ze wilden niet eens wijken voor het babyhoofd, waardoor ik mijn stuitje toen gebroken heb. Daar heb ik nu nog steeds last van, maar het positieve ervan is dat ik daardoor nooit last heb gehad van urineverlies, zoals vele vrouwen hebben na hun zwangerschap. Dat zegt niet alles over de zwangerschap van nu, maar mijn gevoel zegt me daarom dat het nu dus geen urine is. Daarnaast denk ik ook niet dat het vruchtwater kan zijn, vanwege de ervaring van mijn vorige bevalling. Een tsunami was niks vergeleken bij wat ik verloor tijdens het breken van mijn vliezen bij Noël. Ik weet wel dat dat uitzonderlijk was en dat de meeste vrouwen slechts straaltjes vocht verliezen, maar ik verlies nu heel af en toe slechts een druppel. Ik had gelezen dat je kon achterhalen of je vliezen gebroken zijn door op je duim te blazen of door heel hard te hoesten, maar er komt niks uit als ik dat doe. Dat bevestigde mijn vermoeden dat het ook geen vruchtwater is. De laatste optie die ik kan verzinnen, is afscheiding. Ik had op social media namelijk eens gelezen dat dit wat meer kan zijn, doordat je hormoonhuishouding zo veranderd tijdens je zwangerschap. Dit lijkt mij dus het meest aannemelijk. 

Zeker weten deed ik het niet, dus ik besloot dat ik beter het zekere voor het onzekere kan nemen. Ik maak me nooit zo snel druk, maar ik denk dat de verloskundige me maar eigenwijs vindt, want om de één of andere reden blijft ze iedere keer zeggen dat ik beter een keer teveel dan te weinig kan bellen. Ook al denk ik dat er niks aan de hand is, het is wel fijn om dat zeker te weten, dus ik besluit om toch de verloskundige te bellen...to be continued...

Benieuwd naar het hele verhaal? Bestel mijn boek op http://www.bravenewbooks.nl/books/288640