The beginning or the end? #2

Ik stap mijn auto in en besef me dat het matras tussen mijn benen nog steeds droog is. Je zal altijd net zien dat er niks komt op de momenten dat het nodig is, maar net als vanmiddag komt er nu weer een stroompje bij het uit de auto stappen. Ik doe mijn mondkapje op voordat ik naar binnen stap, want dat is één van de corona-maatregelen. Een andere maatregel is dat er niemand mee mag naar de verloskundigenpraktijk, maar Stephan had ook niet mee gegaan als het wel had gemogen, denk ik. We verwachten allebei namelijk geen bijzonder resultaat van dit bezoek en daarvoor hoeven we dan geen oppas te regelen. Ik denk dat het heel rustig is op de praktijk of mijn klachten worden heel serieus genomen, want ik mag gelijk doorlopen. Ze vraagt of ik het nog heb kunnen opvangen en ik haal de hydrofiele doek tevoorschijn en handig hem over.

‘Zo, die is zwaar.’ zegt ze.

En dan te bedenken dat er de afgelopen uren amper lekkage is geweest. Ze bestudeert hem aandachtig en ruikt er ook even aan. Ze zegt niet veel over haar bevindingen of vermoedens, behalve dat ze er geen duidelijkheid over kan geven en me doorstuurt naar het ziekenhuis. 

   Ik baal er een beetje van, want ik houd me altijd strikt aan de tijden van de avondklok en weet dat ik nu nooit op tijd thuis zal zijn. Ik vraag haar om een brief of eigen verklaring voor de avondklok voor als ik vanavond naar huis ga en ik loop weer naar buiten. Het ziekenhuis is aan de overkant van de straat, dus ik loop er naartoe. Voordat ik naar binnen loop, stuur ik Stephan nog een appje dat ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis en waarschijnlijk niet vroeg thuis ben. Hij reageert wat verbaasd, maar ik merk ook ineens wat bezorgdheid. 

   Ik word naar een kamer begeleid en ik word gekoppeld aan een ctg-apparaat. Ze willen zien of de baby het nog goed heeft daar binnen en ze kunnen dan ook gelijk zien of er weeën activiteit is. Onder mijn billen leggen ze een matje, zodat daar het vocht op kan blijven liggen. Ik moet zo een half uurtje blijven liggen en daarna kunnen ze de ctg-scan en het vocht beoordelen. Ik merk dat ik het nu toch wel spannend begin te vinden. En het duurt lang. Na drie kwartier besluit ik om toch maar op de knop te drukken. Ik hoor iemand aan komen lopen op de gang, maar in plaats van dat er iemand binnen komt, wordt de deur juist dicht gedaan. Ben ik dan te ongeduldig? Het bleek dus dat de ctg ten minste een half uur duurt en dat dat dus altijd langer duurt als ze niet alles hebben gezien wat ze willen zien of als ze iets hebben gezien wat niet goed is, maar zo word je dat blijkbaar door niemand duidelijk verteld. Pas na een uur komt er eindelijk iemand binnen met de verklaring dat het druk is en ze haalt de banden los. Ik stap van het bed af, maar er ligt niks op het matje. Heb ik weer… Daarna word ik weer alleen gelaten. Wat gaat ze doen? Wat gaat er nu verder gebeuren? Waarom wordt er niet gecommuniceerd? Ik besluit me maar te focussen op het vocht, want er móet wat uit komen, zodat ze ook daadwerkelijk iets hebben om te onderzoeken. Ik vouw het matje als een soort opvangbakje en houd hem tussen mijn benen. Ik ga op een stoel zitten, wiebel een beetje en ga weer staan. Dit heeft vandaag al twee keer gewerkt vanuit de auto, maar nu komt er dan weer niets. Ik hoest een paar keer heel hard en blaas op mijn duim, maar nog steeds komt er niets. Ik doe een paar jumping Jacks en een paar squats, maar ook dit geeft geen resultaat. Dan ga ik toch maar weer gewoon op bed liggen met een schoon matje er onder.

Zo lig ik een hele tijd. Stephan en ik appen wat over en weer en hij maakt de grap dat hij mijn logeerspullen maar moet komen brengen als het nog lang duurt. Pas na wéér drie kwartier komt er dan eindelijk iemand terug met wat meer duidelijkheid. De ctg was goed. De hartslag van de baby was goed en ze zagen geen weeën- activiteit, maar ik denk dat ik het zelf ook wel had gemerkt als er iets van weeën waren geweest. Ze zegt dat ze even wat testjes bij me wil doen en ook een echo wil maken om te kijken hoeveel vruchtwater ik heb. Ze meet mijn temperatuur en mijn bloeddruk. Wanneer dit afwijkend is, kan het namelijk wijzen op een infectie, maar gelukkig is alles goed. Dan begint ze met het maken van een echo. Ze legt uit wat er allemaal te zien is. Normaal gesproken vind ik echo’s altijd hartstikke leuk, maar nu ben ik helemaal niet benieuwd naar zijn hoofdje of wat hij nu aan het doen is. Ik wil gewoon weten hoeveel vruchtwater ik heb. Nog voordat ze daar überhaupt naar gekeken heeft, wordt ze gebeld. Ik hoor haar zeggen dat ze nog even bezig is met de echo, maar dat ze er zo aan komt. Ze gaat verder met het kijken naar de placenta en uiteindelijk gaat ze naar het vruchtwater. Weer wordt ze gebeld. ‘Sorry, het is druk.’ zegt ze.

Zo iets kon ik er zelf ook wel uit opmaken, maar het geeft mij een beetje het gevoel alsof ze de echo aan het afraffelen is. Voordat ze ophangt, zegt ze dat ze gelijk naar de OK komt. Tegen mij zegt ze dat de echo er volgens haar goed uit ziet, maar dat ze voor de zekerheid nog even iemand zal sturen om er naar te kijken. De volgende vrouw die komt, heeft gelukkig meer tijd voor me en ik heb gelijk het gevoel een beetje terug dat ik serieus genomen wordt. Ze bekijkt alles nog een keer uitgebreid en omdat de vorige vrouw zei dat het er wel goed uit zag, komt het wel als een schok nu ze zegt dat ze het vruchtwater op sommige plekken toch wel wat weinig vindt. Ze wil daarom nog even met een eendenbek naar binnen kijken of ze daar wat kan zien.

Nu lig ik hier met mijn benen in de beugels en tussen mijn benen een grote, ijzeren eendenbek.

‘Oh ja,’ zegt ze, ‘het is hier wel een beetje vochtig.’‘Ik probeer er even wat vocht uit te krijgen, zodat we het kunnen onderzoeken.’

Ik moet weer even hard hoesten, maar met die eendenbek er bij en de baby in mijn buik doet dat best wel een beetje pijn. Daardoor heb ik niet hard genoeg gehoest, dus moet het overnieuw. Deze keer houd ik de baby vast alsof ik hem er daarmee kan beschermen en hoest nu wat harder. Gelukkig heeft ze wat opgevangen en ze bekijkt nog even of ze een scheurtje of gaatje in mijn vliezen kan ontdekken. Ik verbaas me over hoever ze kan kijken en vraag me af of ze zo meteen de baby nog een hand gaat geven. Gelukkig kan ze daar niets ontdekken, dus gaat ze met het vocht naar het laboratorium om het te onderzoeken onder een microscoop.

Ruim een half uur later komt ze terug met de uitslag, maar ze kan geen duidelijk antwoord geven. Ze zegt dat ik in ieder geval een nachtje moet blijven ter observatie. Als ze dan zeker weten dat het vruchtwater is, moet ik nog een paar dagen langer blijven en als de weeën dan nog steeds uitblijven, mag ik over een paar dagen weer naar huis. Ik moet dan alleen wel iedere dag terug naar het ziekenhuis komen voor een ctg. Shit.. Dit is niet helemaal wat ik had verwacht toen ik vanavond naar de verloskundige ging en nu moeten we alsnog last-minute oppas regelen, omdat Stephan me daadwerkelijk mijn logeerspullen moet komen brengen.

Terwijl Stephan onderweg is, komt ze weer terug met de mededeling dat ze in dit ziekenhuis niet de juiste tests hebben om uitsluitsel te geven over het vocht en dat ze daarom een ambulance hebben besteld om naar Leiden te gaan. Ook omdat zij niet gespecialiseerd genoeg zijn voor bevallingen met 26 weken. Ik vind het belachelijk dat ze daarvoor een ambulance moeten laten komen en dat ik niet zelf mag rijden. Ik ben hier nota bene zelf naartoe komen rijden en in die 4 uur is er echt niets veranderd. Mijn auto moet ik hier dan ook achter laten, terwijl ik die wel nodig heb om terug naar huis te gaan morgen of over een paar dagen. 

Ik moet dit nieuws heel even laten doorwerken, want hier in Gouda ben ik vertrouwd en nu moet ik straks naar een heel onbekend ziekenhuis. En hoezo bevallingen? We weten nog niet eens wat het vocht nu precies is, dus is dat niet een beetje voorbarig? Als Stephan binnen komt met mijn spullen, vertel ik hem gelijk het nieuws. Hij mag niet met mij mee, vanwege de corona maatregelen. Wel mag hij achter ons aan rijden en bij mij in Leiden blijven. Vanwege Noël en zijn werk morgen is dit eigenlijk geen optie. De ambulancebroeders komen bijna op hetzelfde moment als Stephan binnen, dus we moeten gelijk weer afscheid nemen.

Wat me wel opvalt is de brancard die ze hebben meegenomen. Ik zet al mijn bagage er op en wil zelf naar de uitgang lopen, maar hierin word ik tegen gehouden.

‘Sorry, mevrouw, u moet plaatsnemen op de brancard.’ zegt één van de ambulancebroeders.

‘Waarom?’ vraag ik.

De verpleegkundige van daarnet geeft antwoord en maakt me duidelijk dat ik niet mag lopen zolang het niet zeker is dat het geen vruchtwater is, want als dit het wel is, kan dat gevaarlijk zijn voor de baby. Ik snap het gevaar, maar vind het op zijn zachtst gezegd een beetje overdreven allemaal. Ik ben zelf naar dit ziekenhuis toe gelopen, heb verder een hele rustige buik en voel me al snel een aansteller. Een aansteller is precies hoe ik mij voel, terwijl ik niet ziek ben en toch op een brancard lig. Bovenop mij liggen drie tassen en een grote slurf van een zwangerschapskussen. Zo word ik door de gangen van het ziekenhuis en de ambulance in gereden. 

to be continued...

Benieuwd naar het hele verhaal? Bestel mijn boek op http://www.bravenewbooks.nl/books/288640