uitslagen en verslagen

Ik weet dat ik niet heb geslapen tot de volgende ochtend, want ik weet dat ik ook nog lunch en avondeten heb gehad en even tv heb gekeken. Ik heb nog meer gedaan, maar ik weet zelf niet eens meer wat. Ik weet dat ik vannacht wakker ben gemaakt voor mijn tweede prik aan longrijpers. Ik wist nu een beetje wat ik er van moest verwachten en het was nog steeds verschrikkelijk, maar ik ben daarna direct weer als een blok in slaap gevallen. Ik was echt een soort verdoofd en het voelt alsof ik nu wakker ben geworden na een hele slechte trip.

Alleen een beetje jammer dat ik weer wakker werd door de ontbijtservice op een tijdstip die ik helemaal nog niet had willen meemaken. Voor de rest van de dag is bijslapen ook nog een opgave, want het lijkt wel of er een receptie is georganiseerd mijn kamer. Tijdens mijn ontbijt komt de verpleging al binnen voor het doen van mijn controles. De baby is weer veel te rustig. Deze keer duurt het ruim twee uur en toen waren ze nog niet tevreden. Dan komt er iemand binnen om mijn vuile vaat op te halen. Een kwartier later iemand om de kasten aan te vullen. Een half uur later komt de schoonmaakster de kamer schrobben. Nog geen vijf minuten later komt er iemand vragen of ik nog iets te drinken wil. Een uur later komen ze al weer vragen wat ik wil voor lunch. Een half uur daarna komen ze dat weer ophalen. De zaalarts komt ook iedere dag langs voor een update, maar wel op de bonnefooi, dus die komt ook altijd nog ergens tussendoor. ’s Middags lijkt mij dan het beste moment voor bezoek. Het mag in principe heel de dag, maar ik ken niemand die hier heel de dag bij mij zou kunnen gaan zitten. Om vijf uur wordt het avondeten al geserveerd, dus dan is heel de dag weer voorbij. Na het avondeten komen ze altijd nog een keertje om te vragen of je wat wil drinken en voor het slapen gaan, worden de controles nog een keer gedaan.

Het voelt voor mij nu al alsof ik word geleefd en het is nog maar dag twee. Fysiek en mentaal breekt het me nu al op, terwijl ik hier juist hoor te liggen voor mijn rust. Ik heb geen eens de tijd om ergens bij stil te staan of over na te denken, dus laat staan dat ik de tijd heb om ergens van bij te komen of even bij te slapen. Ik krijg veel vragen van familie en vrienden of ze iets te doen voor me mee kunnen nemen, zoals tijdschriften of boeken, maar ik zou niet eens weten wanneer ik daar tijd voor zou hebben. Áls ik dan een keertje tijd over heb, probeer ik liever even bij te slapen of even bij te komen van alles. Daarnaast is mijn concentratie ver te zoeken, maar ik weet niet of dat komt door alle indrukken, alle emoties, alle vragen en onzekerheden, het slaaptekort of een combinatie daarvan.

Vandaag is Stephan er weer even, maar voor de eerste keer met Noël. Het is nog maar 1,5 dag geleden dat ik hem voor het laatst heb gezien en Noël heeft er waarschijnlijk nog amper wat van gemerkt. Hij is ook nog te klein om echt te snappen wat er aan de hand is, maar dat maakt het wel een stuk makkelijker. Hij komt met een lach, is dat uurtje dat hij bij me is heel vrolijk en hij vertrekt met een lach. Het drama bij het afscheid blijft me gelukkig bespaard, maar het afscheid is voor mij bijna ondraaglijk. Eigenlijk is ieder afscheid voor mij confronterend, omdat het mij mijn belemmeringen laat zien: ieder ander loopt zo de vrije wereld in en ik zit hier gevangen. Het confronteert mij met alles wat ik mis daar buiten, maar bij Noël is dat gemis natuurlijk wel een gradatie hoger. Na de laatste kus, de laatste zwaai en na het dichtvallen van de deuren heb ik daar verder weinig tijd over om bij stil te staan, want ‘gelukkig’ mag ik gelijk weer over tot de orde van de dag. 

De zaalarts komt binnen voor de dagelijkse update. Ze vertelt mij niets dat ik nog niet wist. De baby blijft het goed doen en ik blijf het goed doen, wat inhoudt dat mijn buik rustig is en er niets aan de hand lijkt qua infecties. Vandaag of morgen zouden de uitslagen binnen komen vanuit Leiden van alle kweekjes en testjes, maar daar wordt niets over gezegd. Ik ga er van uit dat dat wel zou gebeuren als er iets bijzonders uit was gekomen, maar toch ben ik daar de afgelopen paar dagen behoorlijk zenuwachtig over geweest. In Leiden hadden ze namelijk gezegd dat als ze één of andere spannende bacterie bij mij zouden vinden, dat ik dan direct ingeleid zou moeten worden, omdat dat gevaarlijk zou zijn voor de baby. En ik heb nog steeds een beetje de hoop dat ik van het weekend naar huis mag als ik die bacterie niet blijk te hebben en mijn buik dan nog steeds rustig blijkt te zijn, want die 72 uur zijn nu (en dan al helemaal) al ruimschoots voorbij. Daarom vraag ik haar naar de testuitslagen en ze gaat even voor mij kijken of deze al binnen zijn. Als ze terugkomt zegt ze dat de uitslagen al binnen waren en dat ze ook verbaasd is dat niemand dat met mij heeft gedeeld, maar dat er niks bijzonders uit is gekomen. Ik vraag haar specifiek naar die ene bacterie, maar zij weet niks van de urgentie om mij meteen te moeten inleiden wanneer deze uitslag slecht had geweest. Ze vertelt mij dat de baby dan een antibioticakuurtje zou moeten krijgen bij zijn geboorte, maar verder niets. Ik ben een beetje in de war, want ben ik daar nou zo zenuwachtig over geweest? Waarom zeggen ze in Leiden dan heel wat anders? Ik weet zeker dat ze dat zo hebben gezegd. Heeft me dat nou allemaal stress opgeleverd, terwijl dat helemaal niet had gehoeven?

Aan de andere kant is dit natuurlijk goed nieuws en het geeft me gelijk hoop dat ik misschien wel snel naar huis mag. Ik vraag daar gelijk naar, maar krijg niet het antwoord waar op ik had gehoopt. tot nu toe is het enige wat ik daarover heb gehoord de info die ze me in Gouda hebben gegeven, namelijk dat ik misschien naar huis kan zolang de weeën uitblijven. Maar hier wordt me verteld dat ik echt niet naar huis mag zolang de baby niet is ingedaald en nog in stuit ligt. Ze kijkt daar ook bij met een blik alsof ze zich afvraagt hoe ik dat überhaupt in mijn hoofd kan halen. Ieder ziekenhuis zegt gewoon steeds verschillende dingen en zelfs binnen hetzelfde ziekenhuis is dat het geval, want zelfs iedere arts of verpleegkundige zegt verschillende dingen! Ik krijg gewoon hoofdpijn van al die gedachtes, informatie en verwarring. Blijkbaar ziet ze niet wat het met me doet, want als ze weer vertrekt zegt ze nog even tussen neus en lippen door dat ik vandaag naar een andere kamer moet verhuizen. Een gedeelde kamer..

to be continued...

Benieuwd naar het hele verhaal? Bestel mijn boek op http://www.bravenewbooks.nl/books/288640