Van wens naar gemis

Mag ik wel verdrietig zijn als ik 2 gezonde kinderen heb? Mag ik wel zeggen dat ik mijn 3e kindje mis, wetende dat er zoveel vrouwen zijn met een onvervulde ouderschapswens? Mag ik wel zeggen dat de wens voor een derde veranderd is in een gemis? Een gemis van ons 3e kindje. Een 3e kindje naast mijn 2 gezonde kids? Mag ik wel zeggen dat het zo ontzettend lang duurt voordat de wens in vervulling mag gaan en dat m'n geduld op raakt? Al meer dan een jaar het verlangen, maar nog steeds zonder de wens in vervulling te zien gaan. 

Het voelt allemaal zo wrang. Ik voel me gezegend, maar ook voel ik verdriet en gemis. Ik ben heel blij en dankbaar voor de kids die er zijn, maar ook kan ik het gemis van dit 3e kindje niet loslaten. Ik zou graag egoïstisch naar mijzelf willen kijken en m'n schouders ophalen voor dingen die mij niet aangaan, maar dat lukt me niet. Het verdriet draag ik daarom in grote stilte bij me. Het verlies van ons 3e kindje raakt bij velen in de vergetelheid en ik kies ervoor m'n mond te houden. 

Maar diep van binnen kan ik niet wachten tot die positieve test. Tot alle spannende echo's voorbij zijn. Alle prenatale screenings goed zijn. En wie weet dat ik misschien dan wel een beetje kan genieten van het idee? 

Voor alsnog is er enkel dat lege plekje van een 3e kind wat er niet meer is...