Voorstellen//genderdisappointment//depressie

Wat als je niet blij bent met het geslacht van je baby? 

Leuk dat je mijn verhaal leest, Mijn naam is Ashley en ik ben 29 jaar, ik ben getrouwd in 2022 met Joey, Samen hebben wij 3 kinderen (jongens). Of ik nog een 4e kindjes wil, tjsa dat hebben wij vrouwens helaas niet alleen voor het zeggen. Maar als het aan mij ligt wellicht in de toekomst. Mijn man is bang voor nog een depressie. Maar om daar te komen ging er nog heel wat vooraf. Ik wil jullie graag meenemen in ons verhaal. Ik wil het taboe doorbreken over gender disappoinment, Vaak krijg je te horen: Je kan immers kinderen krijgen en het is gezond. Ja dat snap ik echt wel en hier ben ik dankbaar voor. Alleen het blijft een lastig onderwerp en daarom wil ik graag mijn verhaal hier delen. 

Onze wens voor een kindje was heel groot, na een miskraam was ik al gauw weer zwanger. In de wolken waren we. Ik kreeg de eerste echo en alles was goed. Ik droomde al jaren van een meisje. Roze strikjes en lekker veel panter. Met de geslachtsecho moest ik daarom ook echt even bijkomen toen wij te horen kregen dat we een jongetje kregen. Daar ging de droom dacht ik. Het duurde even voordat ik aan het idee gewend was. Stiekem was ik al aan het fantaseren over een zusje voor Levi. Hoe stoer is het als dan de grote broer voor zijn kleine zusje kon zorgen. Ik vond het jammer maar voor mijn gevoel kwam het echt wel goed. 

14 februari

Op 14 februari hadden wij een van de eerste keren weer eens seks sinds de bevalling. Ik had nog geen menstruatie gehad en gaf nog volledig borstvoeding. Één keertje zonder bescherming kan toch geen kwaad? Ik had immers nog geen cyclus gehad. Het zat me de volgende dag toch niet erg lekker. Ik werkte op dat moment op Schiphol en ging s'morgens vroeg naar de Etos om voor de eerste keer van mijn leven een Morning after pil te halen. De piloot die achter mij stond stelde mij de vraag of ik een leuke valentijnsdag had gehad. Hij moest eens weten. De pil heb ik ingenomen en direct de huisarts gebeld voor een afspraak voor een spiraal. Dit wenste ik geen 2e keer. Helaas de huisarts was op vakantie maar over 2 weken kon ik terrecht. Baby Levi van 6 maanden in de maci-cosi mee naar de huisarts en daar ging ik, een spiraal. Waarop de huisarts al snel aangaf dat ik te laat was. Ik was in verwachting van ons 2e kindje! ONMOGELIJK dacht ik. 

Eenmaal van de schrik bijgekomen thuis moest ik de verloskundige bellen voor het maken van een afspraak. Bij de eerste echo was alles goed en het hartje kloppte. Met 16 weken hebben een geslachtsecho gedaan. Het werd een meisje!!! Ik kon mijn geluk niet op. Ik ben uiteraard direct los gegaan. Ik heb alles roze gekocht veel stikjes en bloemetjes. Tot de 20 weken echo. Oh zei de mevrouw lachend, er is iets aangegroeid. Lachend? Hoe kun je hier nou om lachen. Het voelde alsof de grond onder mij weg zakte. Direct kwamen de tranen en mevrouw keek mij vol onbegrip aan. Het was immers gezond. Nu was ik inverwachting van een kindje wat én niet helemaal op de planning stond zo snel na Levi, en het werd ook nog eens een jongetje. Ja daar moest ik even een tijdje van bijkomen. Ik heb alle roze spulletjes met pijn in mijn hart terug moeten brengen en om moeten ruilen voor iets anders. Dit deed veel verdriet. Maar we moesten door.

De bevalling verliep helaas niet helemal zoals het moest gaan en tijdens de bevalling werd ik afgevoerd met een ambulance naar het ziekenhuis. Vanaf hier ging het allemaal heel snel en ben ik met amper 1 pers wee bevallen van Lux. Helemaal gezond en met een paar uurtjes waren wij weer thuis. Na de eerste weken begon ik mij wat down te voelen. Lux huilde veel en wij wisten niet waar het vandaan kwam. Later bleek hij heftige reflux te hebben en kreeg hij maagzuurremmers. Dit hielp goed en de rust was terug gekeerd in huize Lundgren. Tot dat het Corona virus uitbrak. Ik durfde amper naar buiten met de jongens. En waar ik buiten was zag ik meisjes. Meisjes in de kinderwagen met een roze dekentje en een strikje, meisjes verkleed als prinsesjes. Dit deed me ontzettend veel. Dat was de reden dat ik niet meer naar buiten ging. Ik isoleerde mezelf en de kinderen. Veilig binnen in mijn eigen bubbel. Op een ochtend moest ik vroeg naar het consultatiebureau, ik was dus al vroeg aangekleed. Mijn moeder en oma facetimde mij om te vragen hoe het was gegaan. Oma zag mij in gewone kleding en met een laag make-up op, dat was ze de laatste tijd niet meer gewend. Ze vroeg mij direct waar mijn gewaad (badjas) was. Hier van schrok ik zo erg, zelfs mijn oma ziet mij niet anders meer dan in een badjas. Er moest iets veranderen. Ik heb de huisarts om hulp gevraagd en zij vertelde me dat dit typische klachten waren van een postnatale depressie. Ik kreeg hulp van de praktijkondersteuner. Ik begon weer dingen te ondernemen en na een tijd begon ik mij weer wat beter te voelen.  

Toch kozen wij voor een 3e kindje.

Na een loop van tijd hebben wij toch de keuze gemaakt om te kijken of een 3e kindje ons gegund was. 

Al snel was ik zwanger, na een positieve eerste echo volgende de geslachtsecho. Ik was op van de zenuwen. Wat als het weer een jongetje wordt? Hoe moet ik hier mee omgaan? Mag ik huilen? Wordt ik straks weer raar aangekeken? Mag ik mijn gevoelens delen? Ik besloot direct met de deur in huis te vallen bij binnenkomst. Ik legde haar uit dat ik 1 grote wens heb. Een meisje. Hier droome ik al mijn hele leven van. Een meisje meisje met veel roze. Mevrouw begon de echo en dit keer volgde er een stilte. De woorden kwamen binnen. Ik moet je helaas mededelen dat je weer in verwachting bent van een jongetje. Direct kwamen de tranen. Ik wist mijzelf geen houding meer geven en met een hoop verdriet verlieten wij de kamer. Het kindje wordt ook groot geschat dus ze houden ons goed in de gaten. Met een paar weken moesten wij terug komen. Na dit nieuws een plekje te hebben gegeven vertelde mijn zusje ook in verwachting te zijn. Wat leuk, samen zwanger! Ze woont verweg maar toch deden wij dit samen. Samen foto's maken en veel facetimen. 

Gender reveal party

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Wij stonden met alle familie en vrienden in de tuin bij mijn ouders. 2 poppers plofte vol met roze confettie. 2 keer, 2 meisjes. De tranen stroomde over mijn wangen. Ik kon het niet inhouden na alle emoties van de afgelopen weken. In plaats van een felicitatie kwam iedereen naar mij toe. Ach meisje je krijgt een gezond kindje wees dankbaar, en wees een beetje blij voor je zusje. Er werd me zelfs gezegd anders ruil je gewoon met je zusje. Zij jouw zoontje en jij een meisje. Dan heeft zij van beide 1 en jij je meisje. Ik snap dat ik dit niet te seieus moet opvatten maar het deed me een hoop verdriet. Ik ben naar huis gegaan. Een uur lang gehuild, niet uit afgunst maar uit jaloezie. Waarom zij wel en ik niet?

Mijn bevalling verliep vlekkenloos, heerlijk thuis met deze keer mijn moeder erbij. Chez was ruim 4 kilo. Ik genoot volop van mijn 3e zoon. De andere jongens waren direct gek met hem en het voelde goed. Nadat we allemaal weer ons plekje terug in het gezin hebben gevonden verloopt alles rustig. Mijn zusje beviel een paar maanden later in Maastricht in het ziekenhuis. Wij zijn direct op kraamvisite gegaan en met een blok in mijn maag moest ik 3 uur heen rijden. Eenmaal aangekomen vond ik het moeilijk om de meisjes vast te houden. Ik kon ook niet anders het zijn mijn nichtjes. Nu kon ik hen lekker verwennen en aankleden als poppetjes dacht ik maar. De weken en maanden volgde. Ik kreeg mijn eerste paniekaanval. En al snel volgde er meer. Ik had dit nog nooit eerder meegemaakt. Ik schrok ervan en de heb de dokter gebeld. Zij sloot een 2e postnatale depressie niet uit. Ik moet het maar rustig aan doen en hulp zoeken bij een psycholoog. Dit heb ik gedaan en na 15 sessies werd het beter. Ik ben er nog niet maar ik voel me al stukke beter. 1 stapje naar voren en 2 terug. Na 3 jaar heb ik het gevoel dat ik eindelijk klaar ben om mijn verhaal te delen. Ik wil graag andere helpen, welke het zelfde voelen en ervaren. Je gevoel mag er zijn, en alsjeblieft stop met de opmerking het is tenminste gezond of wees blij dat je kinderen mag krijgen. Dat weet ik en daar ben ik heel erg dankbaar voor en mijn kinderen zijn mijn hele wereld en ik loop nu vol trots over straat met mijn 3 jongens!! 

Een wens voor een 4e kindje

Ik sluit een 4e kindje zeker niet uit, alleen is mijn man bang voor een 3e postnatale depressie. En dat begrijp ik helemaal. Hij heeft het ook niet makkelijk gehad 3 kinderen en een vrouw in een 2e depressie. Voor hem is het ook een moeilijke tijd geweest. 

Wil ik een mesisje of zou ik graag nog een kindje willen? Die vraag spookt regelmatig door mijn hoofd. Zolang ik het antwoord niet weet blijf ik veilig de pil doorslikken. De tijd moet het leren. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.