Waarom is het ene zwaarder dan het andere, waarom voel ik soms dat het wel meeviel?

Soms bekruipt mij het gevoel dat het bij ons allemaal wel meeviel, dat het allemaal niet zo erg was. En als ik dat gevoel dan opmerk dan baal ik daar direct van, want waarom is het ene traject zwaarder of minder zwaar dan het andere traject?

Door mijn werk als hormooncoach krijg ik zo ontzettend veel verhalen te horen over fertiliteitstrajecten en de verschillen zijn soms mega groot. Het ene stel is na 1 jaar zwanger, het andere stel doet er 8 jaar over en alles wat daartussenin zit. Het gaat van lichte hormoonbehandelingen naar maximale dosis spuiten en van een duwtje in de rug naar embryo selectie. In ieder verhaal zitten punten waarbij ik kan denken, jeetje wat heftig. Ook momenten waarbij ik denk dat ik dankbaar ben dat dat ons bespaard is gebleven. Maar maakt dat het ene traject zwaarder dan het andere?

Onze weg naar zwangerschap duurde twee jaar. Twee zware jaren waarin wij beide niet de beste versie van onszelf zijn geweest, maar ook vriendschappen of familiebanden een andere positie kregen in ons leven. Kinderverjaardagen waar ik met lood in mijn schoenen heen ging, grapjes tijdens het kerstdiner (wanneer ga jij wat vertellen?) maar ook doodnormale zaken als naar je werk gaan. Alles werd anders, alles stond in het teken van het in vervulling laten gaan van deze wens.

Ik kan me heel heel heel goed voorstellen dat als deze wens er nog langer is dan de twee jaar van mijzelf dat het zwaar is. De intensiteit van zo’n heel traject is immens, het is soms loodzwaar en soms best te doen. Je schommelt altijd heen en weer, dus hoe langer je dat hebt hoe zwaarder het misschien is om op terug te kijken.

Maar wil dat dan zeggen dat als het minder lang duurde het minder zwaar was? Ik denk het niet, want de emoties en gevoelens zijn net zo heftig en groot.

Ik denk dat ik weet waarom ik dit doe. Sterk zijn, het is uiteindelijk allemaal gelukt dus waarom over zeuren. Maar dat wil ik dus niet meer. Ik heb de twee jaar dat wij een kinderwens hadden al overal mijn masker opgezet en gedaan alsof ik sterk was. Maar dat was ik niet, ik was ontzettend verdrietig en lamlendig dat wij dit moesten doorlopen. Ik heb echt heel veel gehuild omdat een traject zo mega zwaar is.

Het maakt niet uit hoelang of hoe kort het traject duurt. Het is jouw leven wat ergens stil staat, twee jaar lang iedere maand heen en weer geschoten worden in ontzettende emoties. Daar wil ik niet meer sterk over zijn, daar hoeft niemand sterk in te zijn. Nee, een potje huilen maakt je niet zwanger en je gaat maar door. Maar je mag best toegeven dat het rete zwaar is en verdrietig. En daar hoeft dan niemand op te zeggen ‘kop op hoor, het komt echt ooit goed’. Stop daar maar mee, hoe goed bedoelt ook.

Er is geen maatstaf voor dit soort trajecten. Als je zwanger wilt worden en het lukt niet dan is dat heel zwaar, heel emotioneel, heel onzeker, heel kwetsbaar en alles wat het nog meer is. En dat alles mag er zijn, op zijn of haar eigen manier. Het hoeft niet vergeleken te worden als zwaar, minder zwaar of zwaarder.

Dat moest ik echt even kwijt. Dank je wel voor het meelezen, laat je mij weten hoe jij dit voelt of vindt? Daar ben ik benieuwd naar! Mag ook via instagram (www.instagram.com/lotte_vithr), leuk om van je te horen.

Liefs!