Wat PGD met je doet.....

Dat is een hele lastige vraag die moeilijk in 1 woord of zin te omschrijven is. Het is een rollercoaster, een sneltrein waar je op stapt maar waar je niet meer vanaf kunt en die soms juist veeeel te langzaam gaat voor je gevoel.

Al dat wachten tussendoor is geen pretje. Alhoewel het toch best snel is gegaan als je bedenkt dat we 6 januari in het ziekenhuis zaten om te laten onderzoeken waar al die miskramen vandaan kwamen. Lekker naief dacht ik nog dat het wel niks zou zijn. Op dat moment haatte ik mijn buik nog omdat die niet deed wat die moest doen alweer meer als een jaar. Little did I know....

Ergens in april bellen ze vanuit Eindhoven met de uitslag, ja bellen. Corona he.... Er was bij mij iets gevonden op mijn chromosomen. Meer konden ze me toen niet zeggen. Er gaat dan vanalles door je heen maar ik wist meteen, na wat google werk, wij komen in aanmerking voor PGD. Iedereen zei nog wacht het maar af, misschien valt het wel mee. Om vervolgens op 25 mei gebeld te worden door een klinisch geneticus uit Maastricht die je uitlegt wat er gevonden is en dat hij je meteen doorverwijst voor PGD.

Ik zat inmiddels op de facebook groep voor PGD en wilde uitwijken naar Belgie. Dat is mijn strategie, door, door, door. Niet stil staan bij je gevoel. Zo snel mogelijk aan de gang want de wachtlijsten in Nederland waren al lang maar nu al helemaal ellendig. 

Ik heb vrij snel daarna mijn buik vergeven, het lag niet aan mijn buik, het lag aan mijn DNA. Dat werkte niet mee. En je komt dat in een rouwproces. Waarom moet mij dit overkomen? Ongeloof over dat zoiets kan en dat je dit mee moet maken om nog een kindje te mogen krijgen. Verdrietig om dat je met heel je hart en ziel een geboren moeder bent en niks liever wil dan een groot gezin met kinderen om voor te zorgen. Waarom mag dat niet vanzelf gaan? Boos over het feit dat je dit door moet maken en dat het bij andere schijnbaar allemaal vanzelf lijkt te gaan. Gezinnen met twee of meerdere kinderen kun je niet luchten of zien. Terwijl je ergens weet dat het voor hun net zo goed moeilijk kan zijn geweest om kinderen te krijgen. Je misgunt het niemand maar je gunt het jezelf ook zo erg. Waarom moet er dan zo`n stomme fout op mijn DNA zitten waardoor het niet vanzelf gaat. In plaats van mijn buik heb ik mezelf in die periode heel vaak vervloekt. En het stomme is dat ik ergens altijd heb geweten dat het niet vanzelf zou gaan. Gek eigenlijk, ik heb altijd geroepen dat ik graag moeder wilde worden als dat al zou lukken. Ondanks dat ik dit allemaal niet wilde, die hele medische malle molen, ben ik blij dat het er is en wat er allemaal kan. 

Je wil aan de gang en wat was ik blij dat ik eindelijk mocht beginnen. Ik heb bij de meeste spuiten die ik zette wel gejankt en op het laatst me wel ellendig gevoeld met zoveel eitjes in mijn buik die me echt een vreselijk opgeblazen gevoel gaven. Wat ook wel te verklaren was omdat ze echt flink wel wat ruimte in beslag namen aldus de arts. Normaal heb ik met de eisprong zelf, als het er 1 is al heel veel last van mijn darmen, nu dus 17 keer zo erg. Bleh, ik heb me na de laatste spuit vrijdag avond me zaterdag de hele dag ellendig gevoeld. Gelukkig was dat maar 1 dag, om daarna de punctie te ondergaan maar goed. Die moest ik  trouwens alleen doen wat ook echt niet leuk was, maar weer Corona he. Johan moest in de wachtruimte wachten terwijl hij er normaal gesproken bij had mogen zijn. Dat maakt het nu wel wat lastiger maar hij is er wel voor me.

We kunnen er samen mee lachen en huilen met dit traject. We weten waar we het voor doen. En ondanks dat het zwaar was word het de komende weken ook nog spannend. Hoeveel worden er daadwerkelijk bevrucht en zijn sterk genoeg om de vriezer in te gaan. Hoeveel die de vriezer in gaan zijn gezond? Het hoeft er maar 1 te zijn. En met 17 eitjes verhoogd het wel je kansen. Ze hebben een keer gezegd dat ze er minimaal 10 willlen hebben omdat er uiteindelijk daar maar 3 van de vriezer in gaan op dag 5. De rest deelt niet goed door en valt dus al af. We kunnen nu weer niks anders doen dan afwachten en hopen dat 1 ronde genoeg was. 

Al met al een rouwproces, een emotionele achtbaan waarin je van hoop naar vrees word geslingerd en van woede naar blijdschap. En nu met een gevoel in de buik alsof ik ben gaan boksen en alle stompen in mijn onderbuik heb gehad. Alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden. Maar dat trekt weg. De emotionele pijn van het niet vanzelfsprekend een kindje kunnen krijgen zal ik de rest van mijn leven met me mee dragen.

En ik kan alleen maar hopen dat Lisa dit niet mee hoeft te maken want dat vind ik ook nog wel een dingetje. 50 procent kans dat ze dezelfde translocaties heeft als dat ik heb. Hoe leg je dat je kind uit dat ook al een geboren moedertje is. Eerst zelf dit traject maar eens door komen en het enige voordeel is , is dat ik weet wat het inhoud en ik haar later zelf kan steunen als ze dit wil en als dit nodig is.