Wonderen bestaan.....

Voor degene die mijn vorige blogs hebben gelezen weten wat we achter de rug hebben. De afbeelding bij dit bericht verraad al dat ik zwanger ben! Maar voordat dat zover heeft mogen komen hebben we echt een hele rollercoaster van emoties achter de rug. Kort samengevat: Augustus 2015 beland de pilstrip in de prullenbak en besluiten we dat we klaar zijn voor de volgende stap in onze relatie. Op de valreep in december 2016 (bijna 1,5 jaar later) bleek ik zwanger!!! 

Eindelijk! In augustus 2017 is daar onze prachtige dochter uit geboren. Wat zijn we blij en trots. Januari 2019 is het tijd voor een broertje of zusje voor ons meisje. In juli van dat jaar blijk ik al zwanger. Wow dat ging snel! Helaas eindigde deze zwangerschap al snel in een miskraam. En dat werden er helaas nog veel meer....... Februari 2020 ben ik al 3 miskramen verder en wil ik weten of het domme pech is of dat er iets aan de hand is....... het tweede blijkt waar. Ik blijk een dubbele translocatie op mijn DNA te hebben. Dit horen we in april 2020 en ik weet gelijk dankzij google dat we in aanmerking komen voor PGD. En dat in België geen wachtlijsten zijn en die in Nederland enorm!! Een telefoontje naar de verzekering over welke ziekenhuizen in België wij terecht zouden kunnen brengt ons naar Gent. Daar zitten we in augustus 2020 zwanger op intake gesprek. Ik mag bellen als het nodig gaat zijn..... Eind van diezelfde dag bel ik al terug...... in september begin ik voor mijn eerste PGD ronde. In oktober de punctie (horror!!) om in november te horen dat deze ronde niks heeft opgeleverd. Dit valt me heel zwaar. Ik ging er van uit dat ze me in het ziekenhuis konden helpen. En omdat ik de punctie echt de hel vond had ik al gezegd geen tweede keer. Maar ja..... die wens voor een tweede was groter dan het ongemak voor 15 minuten hel op aarde. Dus in februari 2021 vol goede moed ronde 2 in. Om in april 2021 te horen dat ook deze ronde niks heeft opgeleverd. Nog geen terugplaatsing van beide keren, geen hoop, geen tweede. Je toekomstbeeld van een groot gezin word genadeloos onder je voeten uitgemaaid. 

Ik ben er even zo vanaf dat ik niet meer wil. Ik wil blij zijn met mijn dochter. Ik wil genieten van wat ik wel heb in plaats van vasthouden aan iets wat ik misschien nooit zal krijgen. Het besef dat we in onze handen mogen knijpen van geluk dat er 1 gezond eitje tot onze prachtige dochter heeft geleid moet gaan overheersen...... Ik wil even stoppen met proberen en hopen. Eind van dat jaar ben ik weer een beetje uit mn dal gekropen en denk ik , wat als ik nu iedere maand mn kansen aan het vergooien ben op toch nog een tweede kindje en zeg tegen mn man dat ik klaar ben om toch nog te blijven proberen. Meteen is het raak. Met 7 weken ga ik in december 2021 kotsmisselijk naar de verloskundige voor een eerste echo...... lege buik. Hoe dan? Waarom? Wat heeft moeder natuur tegen me? Waarom? Hoezo? Ik begrijp het niet meer en we moeten onze dochter enorm teleurstellen dat ze geen grote zus gaat worden. Haar verdriet maakt het nog erger. Toch blijven we gedurende het jaar 2022 proberen. Wie weet..... ???? Als je hebt meegeteld en de miskramen van 2022 erbij telt komt de teller uit op 9...... Januari 2023, lisa zal dit jaar haar 6e verjaardag vieren. 

Hoe lang gaan we nog door? Is het geen tijd om de knoop door te hakken dat we genoeg verdriet hebben gehad en dat het goed is zo..... Opnieuw gaat alles in de verkoop wat ik nog had of geef ik dingen weg. Ruimte maken voor mezelf. Eind van de maand doe ik uit standaard zelfbescherming op dag 28 van mn cyclus een test. Zodat ik niet te veel ga hopen als het dag langer duurt. Negatief. Zie je? Tijd om het hoofdstuk baby nummer 2 af te sluiten. Het is goed zo...... Maar waarom word ik dan met de dag misselijker? En waarom heb ik zo'n last van mn borsten? Ik wil het vast te graag. Niks aan de hand, mijn lijf houd me gewoon weer eens voor de gek. Ik blijf welgeteld bijna 2 weken met dit gevoel rondlopen. 8 februari doe ik opnieuw een test. Positief! Wat? Hoe dan? Ik ben heeel voorzichtig blij want ik ben de grens van mijn miskramen bijna voorbij. Zou het dan toch? Ik probeer positief er in te staan en maak al weer een echo bij de verloskundige. Maandag 13 februari kan ik al terecht. Wat een spanning! De echo word gemaakt en ik zie al heel snel wel een vruchtzakje zitten in mijn baarmoeder. Dat is in ieder geval iets. Maar hoe goed er ook geleken word, er lijkt niks in te zitten. Boos, verdrietig, machteloos, uit het veld geslagen loop ik weg. Ik wil hier niet meer zijn. We laten ons verdriet toe en proberen er toch een leuke middag van te maken. In verband met mijn voorgeschiedenis had ik de 24e in het ziekenhuis ook al een echo gepland. 

Ik laat die afspraak staan met het idee dat er in de tussenliggende dagen dan de miskraam wel door zal zetten en dat ze dan kunnen controleren of mijn baarmoeder leeg en schoon is. Er gebeurd alleen niks in de tussentijd. En ik blijf maar misselijk en moe en gevoelige borsten houden. Waarom doet mijn lijf me dit aan? Als het klaar is laat het dan ook klaar zijn!! Laat me verdriet gaan hebben om alweer een verloren kindje. De 24e februari breekt aan en ik ga er nog steeds vanuit dat het foute boel is. Toch kan een lege vruchtzak nog twee kanten op gaan. Ze snappen mijn gevoel gezien mijn voorgeschiedenis bij de verloskundige en de mensen om me heen die het wisten ook. Tuurlijk heb ik ergens wel een heel klein sprankje hoop. De echo word gemaakt en ik barst al vrij snel in tranen uit. Er klopt een hartje! Wat? Ik ben zwanger!!!!! Ik word op 6 weken vastgesteld en mag na 2 weken terugkomen in het ziekenhuis voor een echo. Ik kan het bijna niet geloven! Er groeit een tweede wonder in mn buik. Na 4 jaar bloed zweet en een heeeleboel tranen ben ik zwanger!!!!! 10 maart ben ik 2 weken verder en word ik alweer bijgesteld naar 9 weken zwangerschap. 

Ons kleine mannetje (waar ik vanaf 24 februari heel zeker van was) heeft zich wellicht de 13e met de echo heeel goed verstopt. En de foto boven deze blog is van vandaag. 18+4 omdat we morgen op vakantie gaan al lekker op tijd mijn 20 weken echo. Alles was goed en mijn voorgevoel zat weer goed. Er groeit en kleine baby boy in mn buik. Ik ben nu al zo blij met hem en hou al zoveel van deze kleine doorzetter. Hij was al het wachten nu al meer dan waard.

Leestip: 5x tips voor een stressvrije ochtendroutine met kinderen