Ooit vroeg iemand aan mijn jongens van een jaar of twee/drie: "zijn jullie een tweeling". Waarop één van de twee antwoordde "nee ik ben Wouter". Die reactie staat bij mij nog steeds als stip bovenaan.

Haha, zoals je al zegt, wen er maar aan. Want na bijna 18 jaar hoor ik de vraag ook nog steeds.

Dankjewel! Haha ja ik kreeg hem serieus laatst een keer over de oudste en 1 van de tweeling, of dat de tweeling was. Ik was een beetje in de war…. 1,5 jaar verschil ook, maar vooral: totaal ander haar (nu zou dat kunnen met tweeeiig, maar dat leeftijdsverschil, hahaha is vrij duidelijk 🤣) ik vind m grappig.

Precies wat jij hier allemaal zegt, zo herkenbaar! Ik voel mij net een attractie als ik buiten huis ben 😅 Maar zoals je ook zegt, het blijft zo bijzonder, die twee, zo hetzelfde, maar ook weer niet. (ook 1eiig) Je stukje over de vragen rondom 'oh heb ik altijd gewild' en 'ben je in 1 keer klaar'. Zo waar. Heeeel heftig en zwaar met nog twee kids. Midden in corona tijd. Dus veel hulp was er niet, of spontane bezoekjes waarbij ik even achterover zou kunnen leunen. De oudste is een meisje, tweede een jongen met dezelfde rode haarkleur als de tweeling jongens. Ik kijg naast de 'is het een tweeling' vraag ook vaak de vraag of het een drieling is als ze niet goed kijken. De tweede is 3 en de tweeling 1,5 dus scheelt een beetje haha! Leuk geschreven, helemaal het tweeling moeder gevoel ❤