♥. Ja ze waren heel makkelijk met dingen 😔 als ze dat anders hadden gedaan was alles hoogstwaarschijnlijk niet zo gebeurd. Dat word nu wel steeds duidelijker, nu ik een 2e x weer zwanger ben. Nee ik heb geen psychologische hulp hier gekregen in het ziekenhuis. Ze hadden het wel 1 x aangeboden dat ik het zou kunnen krijgen. Maar verder dan dat is het nooit gekomen. Ik heb na 2 weken thuis om hulp gevraagd maar dat heeft nog maanden geduurd voor ik het kreeg. En ik heb nog steeds de juiste behandeling niet gehad. Ik heb inderdaad heel erg het gevoel gehad dat ik niet goed genoeg was als moeder. Hopelijk gaat het dit keer beter met de bevalling en hopelijk kan ik het dan beter een plaats geven. ♥

Bedankt voor je lieve reactie op mijn blog. Wat verschrikkelijk wat jij hebt moeten meemaken. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Als je het leest lijkt het een hele slechte film, zo veel heftige dingen die gebeurd zijn in zo'n korte tijd. Maar wat ik niet begrijp is dat het verplegend personeel zo laks is omgegaan met jouw klachten, toen je aangaf dat het niet goed met je ging deden ze er heel coulant over alsof ze je niet serieus namen. En dat je in het ziekenhuis een kilometer verwijderd ligt van je baby snap ik ook niet. Hebben jullie in het ziekenhuis al wel psychische begeleiding gehad? Ik weet niet hoe de zorg in Noorwegen is. Hier in Nederland kreeg ik nog voordat we ontslagen werden een psychische check up, gepraat met een maatschappelijk werker en een psycholoog, ook als ik erna nog vragen had, legde ze uit waar ik dan terecht kon. Dat neemt niet weg dat het verschrikkelijk blijft en het je voor altijd bij blijft. Wat het voor jullie nog heftiger maakt, denk ik, is dat de kleine er cp aan overgehouden heeft en jij zelf er ook schade aan opgelopen heb, wat denk ik normaal is na het meemaken van zoiets heftigs. Het schuldgevoel dat je achterhoud herken ik heel erg. Dat gevoel knaagt aan je. Mensen die zoiets niet hebben meegemaakt snappen dat niet en zeggen 'wees blij dat je een kind hebt', wat een rot opmerking is, want daardoor voel je je dan nog schuldiger omdat je denkt dat je geen goede moeder bent omdat je niet gelukkig bent. Maar dat is niet zo, het is niet dat je niet gelukkig bent, maar je hebt gewoon een hele nare gebeurtenis meegemaakt die je moet verwerken. En praten erover helpt en schrijven ook, maar geen beschuldigen blikken of vingers die wijzen. Ik hoop dat je het beetje bij beetje kan verwerken en het een plekje kan geven. Mocht je de behoefte hebben er met iemand over te praten, doe dat.

Ten eerste wil ik zeggen wat erg dat je dit hebt mee moeten maken. Ik begrijp hoe je je voelt, hier een soort gelijk verhaal. Niet echt kunnen genieten van de zwangerschap, daarna geprobeerd opgestart te worden door het ziekenhuis, die weigerden. Uiteindelijk ging bijna alles mis bij de bevalling, 9 cm ontsluiting, spoedkeizersnede onder volledige narcose. Mijn zoontje is gereanimeerd en gestabiliseerd, zijn vader heeft hem even kunnen zien en zijn handje vast kunnen houden. Voor die over werd gevlogen naar een ander ziekenhuis. Ik heb hem pas een dag later mogen ontmoeten. Hij heeft aan alles cp overgehouden, ik zit al bijna 2 jaar in therapie met traumaverwerking. En ze proberen heel erg aan mijn schuldgevoel te werken. Ik voelde me een slechte moeder, ik kon mijn eigen kind niet beschermen terwijl ik wist dat er iets niet goed was. Zijn vader zegt van dat moment dat die vocht wou je niet mee maken. Ik voel gewoon ik had daar moeten zijn, ik ben zijn mama. Maar door de narcose was ik er niet voor hem. En je hoort zo vaak maar nu is toch alles goed? Wees blij dat alles goed afgelopen is. Maar je mist gewoon stukken, en veel mensen begrijpen niet hoe moeilijk die dingen kunnen zijn. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat je een goede behandeling krijgt die jou kan helpen.