Herkenbaar, al denk ik dat mijn angst nog steeds een "nawee" is op hun vroeggeboortes (34 & 31 weken). Dat waren heftige tijden omdat ze allebei onverwacht spontaan veel te vroeg kwamen en we op de NICU heel wat hebben gezien en zelf hebben meegemaakt. Nu zijn de boys 3,5 en 1,5 maar nog steeds kijk ik af en toe naar ze en word ik overvallen door angst ze kwijt te raken

Jah ik herken het ik heb elke dag zon moment heb drie lieve dochtes een van vijf en een tweeling van twee en elke dag heb ik een moment dat ik denk van wat als mij wat gebeurt of als hun iet over komt of van wat als ze bij mij weg gehaald worden of wat als ik ze niet genoeg kan bieden of wat als ze het niet goed genoeg vinden later hoe ik hun groot heb gebracht maar dan zie ik hun lach en hun plezier en hoe lief ze zijn en hoe goed zij het doen en dan is het zo over en ben ik de gelukkigste moeder op deze wereld en straal ik als een zon zo trots ben ik op hun  

Heel herkenbaar! Voordat ik mama werd had ik hier nooit last van. Niks was te gek en alles kon! Nu ben ik regelmatig bang. Gelukkig niet zo erg dat ik paniekaanvallen krijg, maar gewoon af en toe de angst van wat als... Ik ben zelf op mijn 18e mijn moeder verloren en dit zou ik voor mijn dochtertje niet willen! Ik denk ook dat er altijd wel iets van angst zal bestaan als je mama bent!

Heftig Sabine! Wel fijn dat je er nu beter mee om kunt gaan. En idd wat je zegt is waar, vraag/zoek hulp als je er zelf niet uit komt! Daar is absoluut niks mis mee. Wij moeders denken vaak dat wel overal zelf oplossingen voor moeten zoeken, maar je bent niks minder als je hulp vraagt en accepteert. Hulp vragen is een kracht geen zwakte! Bedankt voor het delen van je verhaal. Als ik al jullie verhalen lees ben ik erg blij dat het bij mij momentjes zijn. Die me even doen stil staan bij wat ik heb. Angst die je verlamd en je leven beïnvloed op een negatieve manier lijkt me erg zwaar.