Ik heb ook 9 maanden gespuugd en de laatste maand niet geslapen (en een ruim jaar daarna ook niet maar oke) maar evengoed enorm genoten van het wonder van de zwangerschap! de kwaaltjes, niets kunnen eten zonder naar de wc te rennen etc, ach, het is maar 9 maanden op een mensenleven. Ik liet dat voor wat het was en focuste me op hoe bijzonder en prachtig het allemaal was.

Ik heb 8 kinderen en van elke zwangerschap het ik genoten ondanks alle kwaaltjes (bekkeninstabiliteit en HELLP) Het is zo'n mooi wonder wat er je groeit.

Als ik terugdenk aan m'n zwangerschap dan zie ik het heel roze, alsof het geweldig was. Ookal heb ik 9 maanden lang gespuugd en misselijk geweest. Had ik heel veel harde buiken en een complicatiebevalling eindigend in een keizersnee. Nu 2 jaar later zou ik zo voor een 2e gaan.

ooo, ik heb ook zo gelopen met de vraag van, hoe kan je nou evenveel van een 2de kind houden als je al doet van je 1ste? Maar dat ging echt vanzelf, zodra mijn weeen begonnen. Ik heb bij de 1ste zwangerschap ook een extreme vorm van HG gehad( letterkijk 50x per dag overgeven) tot de laatste dag van mijn zwangerschap heb ik ( gespreid over de dag) overgegeven. Ik heb van de momenten genoten, dat ik later erover kon lachen. Zoals bv: naar school gaan en in je pauze even eten om na minuten met je dikke buik naar de wc te rennen om alles weer eruit te laten. Mooie en grappige herinneringen van een zware en vervelende zwangerschap. En 6 jaar later van de 2de, begon op dezelfde manier, maar nu had ik thuismedicatie wat ik heb ingenomen tot 30 weken. Dat ging daarna uitstekend, heerlijk alles gegeten wat ik maar kon vinden ahahha. Bij 20 weken kreeg ik helaas wel bekkeninstabiliteit, waarvan de veroskundige beweerde dat het mijn banden waren, tot week 39. Zucht....op eigen kracht, ben ik er nu, 2 jaar en 9 maanden later, zo goed als vanaf.