Alsof je op een bootje midden op de oceaan zit met een roeispaan. En dan zie je soms anderen voor je idee met een luxe jacht met twee kinderen die alles wel lijken mee te hebben. Het belangrijkste is om je maar gewoon te laten meevoeren. Sommige golven inmens hoog, sommige golven wel te doen. Geen horizon in zicht. Gewoon maar hopen dat er een keer land komt. In ons geval worden we alleen maar hechter op ons gammele bootje. We zitten er samen in en trotseren beide samen zo goed mogenlijk iedere golf die we tegenkomen.

Snap ik helemaal. Al die onzekerheid en het afwachten, het is een heel intens traject. Sterkte de komende tijd!

Wij staan aan het begin van ons traject en het wachten en de onzekerheid valt me nu al zwaar. Eerst nog diverse onderzoeken en hopelijk in april meer duidelijkheid over wat de mogelijkheden zijn.