Uniek of niet, ik ben van mening dat een naam makkelijk uit te spreken en te schrijven moet zijn. Maar ik verbaas me over het feit dat je dit stuk schrijft. Je dochter heet Elfa, dat is een naam die ik nog nooit gehoord heb, een naam die 0,0001% voorkwam in 2014. Heb je je ergens ook laten verleiden tot een unieke naam?

Ik heb daar dus echt wel diep over nagedacht toen wij een kindje verwachtten. Ik wilde een naam die niet standaard was. Maar geen ingewikkelde naam die op meerdere manieren uit te spreken was of te schrijven was. Zo viel onze favoriete naam Isabelle (die hadden we al tien jaar in ons hoofd voor een eventuele dochter ooit) al snel af. Omdat je ook Isabel kon zeggen/schrijven. En ik heb zelfs ooit een Izabel gezien. Dat werd hem dus niet. Want ik wéét van mezelf dat ik me er aan zou ergeren als ik het steeds maar zou moeten spellen/uitleggen. De naam van onze oudste is overigens wel van Isabelle afgeleid. :-) En toen kwam de jongste. Weer een gemakkelijke, maar niet te veel voorkomende naam. Ik was er trots op! Maar die naam wordt steeds populairder. Ik denk dat ie komend jaar de top 20 wel haalt, zo snel stijgt die in populariteit. En ergens vind ik dat best jammer. Want ja, stiekem houd ik er toch wel een beetje van 'bijzonder' te zijn. En hoe vaker een naam gegeven wordt, hoe minder bijzonder ie wordt.

Mijn zoon heet Dillon. Niet heel ingewikkeld eigenlijk, je spreekt het uit zoals het er staat... Maar dat blijkt toch niet zo te zijn voor de buitenwereld. Toen hij geboren werd, was "Beverly Hills 90210" nog een hit op tv. Dus de vraag die wij steeds kregen: Oh, is hij genoemd naar "Beverly Hills 90210"? Nee, zeiden we dan. En dat was ook zo, we hadden er zelf niet eens aan gedacht. Zijn vader kwam met de naam en de schrijfwijze. (Ik mocht de meisjesnaam bedenken, want we wisten nog niet wat we zouden krijgen). Nu is hij bijna 17 en nog steeds spreken vrijwel alle mensen zijn naam uit als "Dylan". Zelfs leerkrachten die hem jaren achtereenvolgend in de klas hebben (gehad). En teamgenootjes bij voetbal, zijn beste vrienden en ja... zelfs familieleden! Toen hij op de basisschool zat, probeerde ik hem wat assertiever te maken hierin. Vertelde hem dat hij niet hoefde reageren als zijn naam voor de zoveelste keer door dezelfde mensen verkeerd werd uitgesproken of dat hij mensen daar rustig op kon aanspreken. Ik verbeter het nog steeds wanneer ik het mensen fout hoor zeggen. Hij heet DillOn, niet Dylan of Dillen! Ik hoor het mezelf weer zeggen... Maar mijn zoon vindt het niet de moeite meer. "Ik kan het toch niet veranderen, mam", zegt hij dan, "laat maar". Maar ik vind het zó enorm getuigen van disrespect voor mijn zoon. Echt, ik erger me eraan dat mensen niet de moeite willen doen iemands naam juist uit te spreken. Zelf sta ik voor de klas en ik weet heel goed hoe lastig namen kunnen zijn, zeker in onze multiculturele samenleving. Ik vind het niet meer dan normaal dat ik de namen van mijn leerlingen juist uitspreek, en regelmatig moet ik daar heus op oefenen... Maar het stukje respect dat je een kind daarmee geeft schept een band. Die verbinding maakt dat kinderen openstaan voor leren en ontwikkelen. Ze doen het voor jou, hun juf. Want jij ziet ze. Waarom kan dat voor mijn zoon niet, denk ik dan. Het is zo'n kleine moeite, maar tegelijk zo waardevol.

Amen, dit viel mij ook al eens op.. Persoonlijk hou ik me er totaal niet mee bezig! Ik doe/koop dingen omdat ik ze leuk vind. De ene keer lekker "apart" de andere keer meer "standaard", en het kan me dan ook niet zoveel schelen wat anderen ervan vinden ;) mijn zoon heet wel Jayson, wat volgens sommigen ook apart is, omdat we de afkorting "Jay" leuk vonden en we wilden een naam die wereldwijd herkenbaar is (je weet maar nooit).