Ben absoluut niet tegen pijnstilling. Als het me te veel word, ga ik er voor. Maar het is meer dat ik bang ben het te snel aan te geven terwijl ik het nog wel kan aan kan. Dat viel me bij mijn eerste bevalling namelijk op: ik zei op den duur dat ik niet meer kon en wat tegen de pijn wilde,(vroeg zelfs om een keizersnee toen ze net weer binnenstapten), maar toen ik me op mijn ademhaling concentreerde, was het goed uit te houden. Het is meer dat ik denk het te snel aan te geven. Als ik het met die ademhaling ook niet volhoud, mogen ze me direct wel wat geven. Graag zelfs. Wil geen onhoudbare pijn en onnodig lijden.

Waarom zijn vrouwen toch altijd tegen pijnstilling? Snap dat je niet voor de ruggenprik wilt gaan gezien de negatieve ervaringen van je moeder. Maar waarom niet een andere vorm van pijnstilling? Als het nodig is hè. Bij mijn eerste waren de wee opwekkers zo omhoog geschroefd dat mijn natuurlijke pijnstilling het niet bij kon houden, en met het verhaal van een vriendin in achterhoofd (die heeft 2 uur op ruggenprik moeten wachten omdat het te druk was), heb ik tijdig laten weten zet em maar. Geen idee of ik het tot het einde vol gehouden had maar het idee dat ik 2 uur zou moeten wachten terwijl de pijn ondraaglijk was, nee daar zat ik niet op te wachten. En hoe heftig de pijn was door die wee opwekkers, had ik echt het gevoel dat ik het niet ging trekken tot het eind. Hoe anders kan een tweede zijn, waarbij ik de pijn voelde toen ik bij de eerste op 3cm zat, zat ik al op 10. Helaas lag meneer dwars dus werd er toch weer een ruggenprik gezet (een spinale ipv epidurale). Maar als ie recht had gelegen had ik het met deze pijn wel kunnen volhouden. Mocht er ooit een volgende komen (gok het niet) dan zien we wel weer of we voor pijnstilling gaan.