Gebroken #3
Op dit moment was ik ook echt een depressief kind. Ik wilde niet meer. Wat was het doel van mijn leven. Ik had het gevoel dat niemand om mij gaf. Het gevoel van een veilige haven was in een klap weggeslagen op het moment dat mijn ouders besloten dat ik niet meer thuis kon wonen. En ondanks dat dacht ik we gaan ervoor en ik laat me niet gek maken. Maar dit lukte me niet. Ik sprak mijn moeder maar 1 keer per week een kwartiertje en kreeg nu en dan een kaartje maar ook dat werd op een gegeven moment minder. In die kaartjes stonden teksten met hoe leuk ze het hadden gehad op vakantie, of wat ze hadden gedaan zonder mij. Tussen de lijnen door stond wel dat ze trots op me waren maar dan vroeg ik bij mezelf af op wat ze trots waren want zoveel had ik niet bereikt de maanden dat ik daar al zat. Ik had stomme leerpunten zoals anderen niet altijd de schuld geven. Maar ik zag niet wanneer ik dit deed. Wat dat betreft was ik voor mijn gevoel altijd wel een eerlijk kind. Tuurlijk ik heb wel eens gelogen maar welk kind niet? Die kaartjes die ik dan kreeg voelden als een steek onder water want schijnbaar hadden ze het heel erg gezellig met zijn drieën zonder mij. In ieder geval zo voelde dat.