De auto is de afgelopen jaren toch wel de beste plek voor goede gesprekken gebleken met zoonlief. Heerlijk hoe er vanaf de achterbank vragen of opmerkingen komen die leiden tot een heerlijk gesprek. Zo zijn onderwerpen als adoptie (wat gebeurt er als kindjes geen papa of mama hebben?), de evolutietheorie (maar hoe zijn mensen dan ontstaan?), technische re-en evolutie (hoe wisten die eerste mensen dan hoe ze een huis moesten maken of een auto? Was er altijd al elektriciteit?) en natuurlijk alle verkeersborden (en het nut van sommige borden in de ogen van Max) al veelvuldig voorbij gekomen. 

Ik moet er steeds aan denken. De vraag om hulp eergisteren van een moeder in een besloten Facebook-groep. Haar dochtertje van zes kon niet stil zitten met haar handen in de kring en de juf zei er steeds iets van. Tegen het kindje. Maar ze kon er maar niet mee stoppen. Bah, van het typen er over voel ik al weer boosheid in me opkomen. Deze Facebook-groep gaat over ADHD. Je snapt, dit meisje zal ook ADHD hebben. En even voor de nuancering: de juf zegt herhaaldelijk tegen het meisje dat ze stil moet zitten met haar handen, dat ze teveel wappert met haar handen. Dit is niet besproken met de moeder. Nee, in de kring, tegenover de hele klas (en o kinderen kunnen zo hard zijn), wordt het meisje herhaaldelijk voor schut gezet over haar beweeglijkheid. De moeder vroeg nu om een oplossing in haar post. Nou, die oplossing is er zeker. Maar die ligt niet bij de moeder of het meisje, maar bij die juf!

Je trots, je blijdschap, je vermoeidheid soms, je clowntje, je knuffelkont, je aapje. Je kind is zoveel tegelijk. En zo ook regelmatig een spiegel. Regelmatig hoor je je zelf terug door de mond van je kleine. Soms geruststellend (o hij luisterde dus tóch!), soms best confronterend. 

Kak. Gewoon kak. Ik pakte een paar uurtjes terug de laptop, met als doel een gezellige blog te schrijven over zoonlief. Maar toen ging ik met die laptop op de bank zitten, deed met mijn benen lekker comfortabel omhoog en trok de onderste helft van mijn vrij strakke maxi-jurk omhoog zodat ik wat makkelijker zat. Nu zaten mijn benen nog onder de 'blauwe plekken' van de periode dat ik ziek was afgelopen maart/ april. Het zijn overblijfselen van de ontstekingen in mijn benen, die zich toen uitten in dikke rode en vooral zeer ZEER pijnlijke bulten (erythema nodosum). Man wat een ellende was dat toen. De bulten waren na een aantal weken eindelijk weg, nu waren er alleen nog veel verkleuringen die op blauwe plekken lijken (in het zwembad of met een korte broek zal men wel denken dat ik kickboxer ben ;-) ) en vocht in mijn enkels en voeten. Ach, ik kon me daar niet druk om maken. Want ik voelde me niet meer zo hondsberoerd als toen. Wat een gedoe was dat zeg. Heftige maagkramp-aanvallen (net weeën in mijn maag) dagen- en nachtenlang, drie keelonstekingen in 1,5 maand, een oogontsteking, doodmoe, duizelig, stikbenauwd en zoveel pijn in die benen dat ik niet kon lopen of staan waar ik ook nog eens ontzettend beroerd van was. Soms koorts. Slapen was ook een regelrechte ramp, ik kon het laken nog niet eens uitstaan op mijn benen, laat staan op mijn zij liggen. 

Je wordt er je hele jonge leven voor gewaarschuwd. Groot worden, volwassen worden. "Wacht maar tot je later groot bent". Je wordt zelfs die kant op geduwd. "Doe nou eens een beetje volwassen!", "Doe niet zo kinderachtig!". Tja en als kind wil je ook steeds ouder zijn dan je bent, glunder je als iemand je ouder inschat dan je bent. Ga je bij de schooldokter iets op je tenen staan bij de meetlat, zodat je iets langer lijkt. En dan is dat moment daar, dan ben je echt volwassen. Eindelijk. Je mag auto rijden, je wordt wat vaker serieus genomen, je mag eten en drinken wat je wil en wanneer je wil en vooral, je hoeft lekker niet je kamer op te ruimen omdat het van je moeder moet. Je mag lekker je eigen toko runnen. Yes!

Je probeert als ouder je kind zoveel mogelijk normen en waarden mee te geven. Ze de dingen te leren 'zoals het hoort'. Grappig hoe zoonlief vandaag tot twee keer toe een weerspiegeling liet zien daarvan. 

Ons mannetje is naast grappig, slim, lief, vrolijk en knap, ook erg gevoelig. Hij is hoogsensitief. Dat is een heel mooie eigenschap, maar het kan ook wel eens een beetje in de weg zitten. Voor Max betekent het wel eens dat het drempels kan opwerpen als hij zich niet 100% veilig voelt. Vooral bij fysieke dingen. Een hoge glijbaan is iets waar menig kind met het hoofd omlaag, zonder na te denken, van af zoeft. Een klimrek wordt zonder enige moeite tot in de top beklommen. Bij Max werkt dit zo niet. Hij denkt alles door. Stel je voor dat je valt? Stel je voor dat je te hard van die glijbaan af komt en je pijnlijk landt beneden? En stel je voor dat je verdrinkt tijdens het zwemmen of dat er water in je ogen komt. 

Zoonlief kan de heerlijkste gesprekken met ons voeren. Zeker in de auto. Dan gaat het vaak aan een stuk door. Vraag na vraag, opmerking na opmerking. Zo worden we ook op letterlijk ieder verkeersbord gewezen overigens. "Pas op, hier kunnen herten oversteken papa!" hoor je dan opeens vanaf de achterbank. Geweldig.

Hoe typisch. Toen ik kind was, zongen kindjes om me heen (ja ik deed mee) vaak de vieze versie van het Smurfenlied. "Waar komen jullie toch vandaan? Uit de k*t van tante Sjaan". Erg fraai. Nu snap ik hoe zoiets lokaal ontstaat. Iemands oudere broer verzint het, de jongste pikt het op, deelt het met vriendjes op school en hop, de verspreiding is gestart. Maar toen ik als Zeeuws meisje naar Brabant 'emigreerde' leerde ik al gauw dat mijn Brabantse man van 6,5 jaar ouder, die zelfde liedjes zong. Hoe dan? Andere leeftijd, andere provincie. Hoe verspreiden die dingen zich? Zeker in onze social media-loze tijd. Dan moet er toch 1 componist geweest zijn van de grappige foutheden, die een flink netwerk heeft opgebouwd. Tja, als het zou starten op een camping in Zeeland en iemand uit de achterhoek staat daar ook, met daarnaast een gezin uit de randstad, dan is het gauw verspreid misschien. Schijnbaar. Maar het klinkt zo vergezocht! Zou dergelijke mond-op-mond-reclame voor zulke liedjes zo snel gaan? Hmm...