Het is alweer 11 maanden geleden dat ik in verwachting raakte van mijn zoontje. In het begin allemaal best wel spannend. En ik wist niet goed wat ik ervan moest denken, dat mama zijn.

Zo! Daar gaan we dan! Mijn 2e blog. Schandalig maar waar. Daar waar ik dacht er flink op los te gaan bloggen bleek de werkelijkheid anders. Vergis je niet. Ik heb geblogd! En veel ook. Alleen niet op deze site. Mijn zwangerschap was dermate onzeker en heftig dat ik het té persoonlijk vond het met de wereld te delen. Mijn blog zweeft wel ergens rond. Weliswaar beveiligd, maar hij bestaat.

Eind maart gingen we los op paaspop! Het werd zoals verwacht een groots spektakel! Leuke bands, wijn in overvloed, weinig slapen, veel ongezond eten alleen de temperatuur wat aan de lage kant. Niet gek lijkt me, dat de ongesteldheid uitblijft. ‘Ik zal wel moe zijn…’, ‘het zal de kou wel zijn’ etc… etc…. gedachten die door mijn hoofd raasden terwijl ik trouw bij ieder toiletbezoekje checkte of er nog niets veranderd was. Natuurlijk weet je dat de kans er is dat moeder natuur zijn best gedaan heeft, maar op dit moment… nee… niet echt over gedacht.