Ik ben inmiddels al vijftien jaar bij mijn vriend, we wisten al vroeg dat we aan kinderen wilde beginnen. Wat tja je wist niet anders dan we gaan ervoor en dan is het ook binnen een jaar wel gelukt. Niets had ons aanleiding gegeven om aan dat idee te twijfelen.  Sex werd uiteindelijk een verplicht iets word waardoor er ook spanningen ontstaan. Na 3 jaar aanmodderen en talloze testen verspild te hebben naar de gynaecoloog doorverwezen, die constateerde het PCO syndroom. Minimale eisprongen en de bijbehorende uitblijvende menstruaties, ik dacht aldoor dat dit kwam door stress, stress om het niet zwanger worden, stress omdat mijn lichaam me in de steek liet. Stress door familie en werkperikelen. Uiteindelijk adviseerde de dokter om af te vallen, tja dat samenwonen is slecht voor je gewicht ;) Na vele vruchteloze pogingen om af te vallen lukte dat niet permanent door hormoonschommelingen. Uiteindelijk met allerlei hulp en begeleiding een maagband laten plaatsen waardoor ik succesvol ben afgevallen. Na wat hulp en ondersteuning vanuit de alternatieve zorg kreeg ik mijn menstruatie ook weer redelijk op de rit, ik kreeg hem weer helemaal in orde met gebruik van anti-conceptie. Maarja die combi is niet slim als je zwanger wil worden :) Uiteindelijk gestopt om te kijken hoe het zou lopen. Ik was aan het werk op een ochtend en voelde me niet lekker, er heerste griep dus ik had niet aan iets anders gedacht.