Lieve sinterklaas, ik wil mijn zoontje...
Andere handen strelen jou, andere woorden troosten jou, anderen knuffelen jou..
30 november 2014 Je ligt alweer een aantal dagen in het ziekenhuis. Wat de artsen hebben gezegd is waarheid; je bent zieker geworden. De monitoren geven dagelijks alarmeringen aan. Ik wil er niet naar kijken, maar doe het toch. Elke dag weer hoop ik dat het er vandaag minder zijn dan gister. Elke ochtend weer hoop ik jouw kamertje binnen te komen en te zien dat je een rustige nacht hebt gehad. Te lezen in de overdracht dat alles goed is gegaan. Helaas. Er zijn nog altijd om de haverklap momenten van te weinig zuurstof, te lage hartslag of andere alarmeringen waardoor de monitor de verpleegkundigen in rap tempo hun maanpakken aan laat trekken om jou hulp te bieden. Dat jij door andere mensen getroost wordt, wordt gedragen en gekalmeerd met lieve woorden die niet van mij als mama komen, doet zeer. Ik wil dat doen. Ik wil jou troosten en kalmeren, vasthouden en knuffelen. Het feit dat dit ook nog eens gebeurt met een dikke laag plastic ertussen van de maanpakken, handschoenen en mondkapjes doet mijn hart bijna breken. Je bent zo klein en nu al kun je niet genieten van de warmte van een knuffel, het gevoel ervaren van strelen. Je verdient beter..