Een onzekere start: keizersnede, zwangerschapsvergiftiging en ernstige fluxus. #21
Terwijl ik met alle kracht die ik heb probeer te genieten van dit moment, voel ik de pijn in mijn lijf. “Zullen we hem overnemen? Wil papa hem even vasthouden?” Deze vraag had op geen beter moment kunnen komen, ik kan het niet meer opbrengen. De föhn voelt heet aan en de pijn neemt het van alles over. Ik huil en geef aan dat het ondraaglijk is.
Het is 14.50 uur. Ik word in het ziekenhuisbed richting de OK gereden. Tobie moet zich volledig omkleden en ik word ondertussen verdoofd via de ruggenprik die er al in zit. Nog even is het spannend, gaat de verdoving zijn werk doen of niet? De 2e ruggenprik heeft me niet hetzelfde verdoofde gevoel gegeven als de eerste, dus de vraag is of hij wel juist zit. Het bed wordt met het voeteneinde naar boven geplaatst, zodat de verdoving verder naar boven zakt. Na een aantal minuten is het gelukkig duidelijk dat ik niets meer voel. De keizersnede kan beginnen.