Ondanks dat mijn zwangerschap fantastisch verliep, ik had nagenoeg geen kwaaltjes en voelde me lichamelijk echt top, hing er toch een grijze wolk boven mijn hoofd. Wat nou als het mij overkomt en ik niet kan genieten van ons kindje waar ik al zo lang naar uitkijk? Die angst overschaduwde het geluk zo, dat ik in een soort vicieuze cirkel terechtkwam. Ik had het gevoel er niet van te kunnen genieten, maar er werd wel steeds geroepen “geniet er maar van”. Daar kon ik me dan ook weer zo druk over maken. Vanwege dat gedoe met die cystes (zie eerdere blogs) is t ook maar de vraag of een tweede zwangerschap er wel in zit. En als ik dan nu niet van mijn zwangerschap geniet en niet nog eens zwanger kan worden, krijg ik er dan geen spijt van dat ik niet genoeg heb genoten? Zo kon ik urenlang mezelf helemaal gek lopen maken.

Het is dinsdag 23 juni, om half 6 gaat mijn wekker. Het is veel te vroeg na een korte en onrustige nacht. Volgens mijn Fitbit heb ik maar 3 uur geslapen, maar het voelt als minder. Met mijn duffe hoofd loop ik naar de badkamer en stap ik eerst op de weegschaal, toch benieuwd hoeveel ik nu in totaal ben aangekomen in mijn zwangerschap, ook al zegt dat natuurlijk niet veel. Dan spring ik gauw onder de douche, ik moet immers schoon ten tonele verschijnen in het ziekenhuis. Nadat ik me heb afgedroogd en aangekleed maak ik mijn man Kevin wakker. Ook hij heeft vannacht nauwelijks kunnen slapen door de spanning. “Wakker worden mop, vandaag gaan we papa en mama worden!”

Mijn vorige blog eindigde met een vervelende tegenvaller, het nieuws dat de cyste de uitgang blokkeert. Uit het vervolgonderzoek met weer een andere gynaecoloog (de derde intussen) komt dezelfde conclusie: de baby kan er nu niet langs. De cyste ligt ook dusdanig in de weg, dat het lastig blijft om goed te kunnen zien hoe alles erbij ligt. Er wordt toch maar weer besloten om binnen het team te overleggen, wellicht ziet iemand aan de hand van de nieuwe beelden nog iets zinnigs.

Kerstavond 2014