In juni 2014 ben ik moeder geworden. En ik zeg met recht een trotse moeder! Trots op mijn kleine meid, die nu al veel te veel heeft meegemaakt en wie een bijzonder leven te wachten staat. Een die ik zielsgraag samen met mijn man met haar mee wil beleven om haar te steunen en er te zijn voor haar. Vaak krijg ik de vraag of ik het wel allemaal kan. Raar eigenlijk, want de enige reden dat ze dat vragen is omdat ik niet als ieder ander mijn benen gebruik om vooruit te komen, maar daarvoor een rolstoel gebruik. Dat ik hulpmiddelen gebruik, wil niet zeggen dat ik minder ben of dat ik iets niet kan. Hulpmiddelen durven gebruiken vraagt lef, maar maakt je zeker niet minder dan een ander en al helemaal niet minder goed als moeder! Ik heb ook moederinstincten en ga ook door het vuur voor mijn kleine. Dus laat het duidelijk zijn, mijn kleine meid heeft niets te vrezen en zal niets tekort komen, want deze mama is er elke dag voor haar, of dat nou staand of zittend is, lopend of rollend. Deze mama houdt evenveel van haar kleine meid als elke andere moeder van haar dochter houdt (en misschien nog wel meer).