Zo zet ik mijn Valentijn in het zonnetje'

Wij gaan nu al 6 jaar iedere zomer  3 weken lang op vakantie naar Terschelling. In hetzelfde bescheiden huisje. Waar we niet beschikken over internet, een wasmachine, vaatwasser oven of andere luxe die wij thuis wel genieten. OK je bent op vakantie dus kijk je niet zo kritisch. Toch ben ik er nu naar 6 jaar helemaal klaar mee. Ik heb alle hoekjes van het eiland wel gezien en de laatste 2 jaar hebben wij het ook niet erg getroffen wat betreft het weer. 

Ik weet het nog goed toen ik ontdekte dat ik voor de eerste keer zwanger was. Het was kerst 2009 en ik voelde mij al een tijdje niet echt lekker. Had allemaal vage klachten en had al snel een vermoeden. Aan de ene kant wilde ik niet testen. Was ik wel een geschikte moeder? En wat als de test negatief zou zijn? Dan zou ik toch stiekem ook teleurgesteld zijn. Het leek mij ergens heerlijk zo'n mooi klein hummeltje geboren uit onze liefde. Ik heb na enkele dagen mijn vermoedens uitgesproken naar mijn vriend. Hij wist niet goed wat hij er van vinden moest. Hij had geen bezwaar tegen kinderen, maar ik zat nog midden in mijn studie. Ook ik maakte mij daar zorgen over. Tijdens het kerstdiner toch maar besloten om mijn wijntje te laten staan. Met het idee dat er misschien een klein kindje in mijn buik groeide kon ik niet toch dat wijntje gaan drinken. Uiteindelijk heb ik op oud en nieuw een zwangerschapstest gedaan. Ik wilde weten hoe ik het jaar in zou gaan en of ik ook mijn champagne beter kon  laten staan. Had er amper overheen geplast of er kwam al een dikke duidelijke plus te staan. ZWANGER. Mijn vriend leek opgelucht, maar ik bleef mij zorgen maken. Klopte de test wel? Kreeg ik niet een miskraam? Hoe met school?  Zouden we nu gaan trouwen? Hoe reageren onze ouders?  Na een paar dagen was mijn plus op mijn test weg. Ik had de test op mijn nachtkastje laten liggen zodat ik er steeds naar kon zien wanneer ik het niet geloofde. Ik wilde eerst een echo om zekerheid te krijgen.  Wat kan een week dan lang duren, maar tijdens de echo bleek ik ruim 6 weken zwanger. Wat vond ik het fijn om naar dat kleine flikkerend vlekje op de echo te kijken. Ongelofelijk dat je het hartje nu al kon zien kloppen. Na deze echo samen besloten om onze ouders in te lichten. Onze ouders hadden al een vermoeden, omdat ik al alcoholische drankjes af had geslagen de laatste tijd. Ik ben nog heel lang bang geweest dat er misschien iets mis zou kunnen gaan. Na 3 maand hebben we het pas aan meer mensen verteld.

Iedere ouder heeft een duidelijk idee over het opvoeden van hun kind(eren). Ik denk dat iedere ouder uiteindelijk vrijwel dezelfde ideeën hebben, maar een andere uitvoering. Het is ook maar net welke aanpak goed bij je kind(eren) past.

Zoals jullie misschien nog wel weten dacht ik een tijdje geleden dat ik mogelijk zwanger kon zijn, omdat ik in mijn stopweek NIET ongesteld ben geworden. Ik heb toen een testje gedaan en deze was NEGATIEF, waarop ik heb besloten gewoon weer met de (mini)pil te beginnen en af te wachten wat de volgende periode zou gaan doen.
Echter enkele dagen na het slikken van de pil, werd ik opeens wel ongesteld. Ik had licht bruin tot zwart bloedverlies. Na enkele dagen dacht ik dat het er op zat. De bloeding was niet erg heftig, maar dat zou wel door de pil komen.
Toch had ik het mis, want het zat er niet op ineens begon ik echt te bloeden helder rood van kleur. De hoeveelheid is niet normaal meer. Vannacht ging ik van bed om melk te maken voor Fenna en het bloed stroomde mij langs te benen. Ik was doorgelekt en ook niet zo'n beetje. Mijn onderbroek was helemaal doorweekt met bloed net als mijn tampon. Ik lek wel eens vaker door, maar niet zo extreem. Bovendien slik ik de pil ook nog gewoon steeds. Ik begrijp er niets van. Ik bloed nu denk ik nog meer dan na de bevalling van Fenna!!!
Een miskraam is even door mijn hoofd gegaan, maar waarom was mijn test dan negatief? Wat is het dan wel?
Misschien maak ik het allemaal wat groter en is het gewoon een verstoorde hormonenhuishouding, maar toch vind ik het ongewoon. Ik heb dit ook niet met Elize gehad. Ik wil ook niet meteen bij de huisarts op de stoep staan voor iets wat met wat tijd en geduld misschien wel gewoon weer goed gaat. Wat denken jullie ervan? Hebben jullie wel eens zoiets gehad? Wat heb je toen gedaan?
Benieuwd naar jullie input

Ik mocht voor testmama.nl de naamlabels van mynametags.nl testen. Naamlabels leken mij gewoon reuze handig, vooral wanneer je kind naar de kinderopvang gaat of naar school.Het merken van de spullen van je kind is erg handig. Zo is goed duidelijk van wie wat is en heb je minder kans dat je spullen van een ander kindje mee neemt of je eigen spullen zodoende kwijtraakt. Ook ik heb al eens gehad dat ik met het verkeerde thuis kwam en door de naamlabel wist ik van wie het was en welke moeder dan waarschijnlijk die van ons had meegenomen.

Het leed dat opruimen heet. Ik kan niet opruimen. Echt niet. Ik ben een verplaatser. Ik weet gewoon niet hoe ik moet opruimen. Ik krijg alles wel 10x door handen en heb het dan nog niet opgeruimd. Ik ben eigenlijk continu aan het verplaatsen en het schiet niet op. Daar komt bij wanneer ik iets opruim dit ook meteen perfect moet, wat voor nog meer vertraging zorgt. Ik wil altijd teveel in 1x en daardoor kijk ik er alleen nog maar meer tegenop.

Vandaag weer naar het CB geweest. We hadden deze keer een dubbeldate. Zowel Elize en Fenna moesten heen.

Vandaag en gister bridget jones gekeken. Erg vermakelijke film en hij zet mij zoals gewoonlijk weer es aan het denken. (Ok het lezen van de 50 tinten trilogie heeft daar ook in bijgedragen.)