Eindelijk was de dag daar, zaterdag 16 juni 2018,. Onze wekker ging om 05.00 uur want we moesten ons om 07.00 uur melden op de afdeling verloskunde in de VU. Mijn schoonouders kwamen op onze oudste zoon Sep passen. Het is zo'n raar gevoel...je gaat de deur uit wetende dat als je weer thuis komt je niet meer zwanger bent maar ook geen gezond kindje mee naar huis neemt. Ontzettend misselijk stapten wij de auto in en om 07.00 uur konden wij ons aanmelden op de afdeling. Ik was heel erg bang voor onaardige mensen, voor onbegrip en een oordeel. 

Google is je beste vriend, je kan er echt alles vinden. Maar internet filtert niet.... Het geeft niet aan wat waar is en wat niet. Iedereen kan de grootste onzin plaatsen, niemand die het controleert. Maar ik hield het niet meer vol dus daar ging ik, toch het grote web op om informatie vinden over kindjes waarbij met de 12 weken echo bleek dat de blaas iets te groot was (laat ik voorzichtig beginnen dacht ik). Nou, daar ging mijn hoop. Ik las geen enkel verhaal met positieve afloop en de paniek sloeg mij weer om het hart. Toch maar stoppen met zoeken en wachten...

Ik heb 2 lange relaties gehad en toen ik weer single werd op mijn 34ste dacht ik, 'dit is het dan, ik blijf voor altijd alleen met mijn 2 honden' en eigenlijk had ik me daar wel bij neergelegd.