Mijn (stuit)bevallingsverhaal
Mijn bevalling is alweer een tijd geleden maar er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ten positieve hoor, want ik heb een prachtige bevalling gehad. Echter is mijn zoontje in een stuitligging geboren, iets wat vele moeders tegenwoordig niet meer aandurven. Dus hierbij mijn verhaal in de hoop dat ik ook een positief geluid kan geven over de stuitbevalling.
Zolang ik me herinner lig je al in stuit, je hoofdje dichtbij mijn hart zeiden anderen altijd. Die gaat nog wel draaien, zeiden de verloskundigen. Maar toen je met 37 weken nog steeds in stuit lag vonden we het toch maar verstandig om je te proberen te draaien. Met goed vertrouwen gingen we naar het ziekenhuis in Gouda voor een 'versie', want we wilden toch wel heel graag thuis bevallen en met een stuitligging is dat uitgesloten. Twee specialisten hebben je geprobeerd te draaien, de een pakte je bij je billen en de ander je hoofd. Met flink veel kracht hebben ze aan je zitten duwen/trekken maar je verroerde geen vin. Ik vond de versie trouwens erg meevallen, het heeft me geen zeer gedaan. Jammer maar helaas, vanaf nu aan werd het een ziekenhuisbevalling en werd ik overgeheveld naar de gynaecoloog. Ik had er vrede mee, en had het volle vertrouwen dat ik ook in het ziekenhuis een mooie bevalling zou krijgen. De gynaecoloog stelde ons voor de keuze en gaf ons een folder mee met voors en tegens qua natuurlijke stuitbevalling of keizersnede. Als je de folder leest schrik je, want de lijst met risico's voor het kind met natuurlijke bevalling is best fors en ernstig. Toch twijfelde ik geen moment, ik zou de natuurlijke weg in ieder geval proberen. De kans dat het in een keizersnede uitmond is 50%. De artsen vonden het helemaal prima, zagen geen beren op de weg. Want je was relatief aan de kleine kant en lag in onvolkomen stuit, de meest gunstige stuitligging.