Toen ze nog een baby was, was het alleen nog huilen. Later kwam daar heel veel bewegen en wegdraaien bij en de laatste weken werd het schoppen. En niet alleen schoppen in de lucht, maar voornamelijk doelgericht schoppen, tegen mij, of wie haar dan ook wilde verschonen (daar voelde ik me dan stiekem weer een beetje beter mee..). Ze wordt dan ook echt boos. En ik dus ook, want in mijn buik en gezicht getrapt worden is ook mijn hobby niet. Ook mama's engelen geduld raakt wel eens op..

We wonen nu bijna twee jaar in ons huidige huis, en langzaam aan begint de indeling een beetje vorm te krijgen. We hebben een ruime woonkamer, met iets te veel ruimte. Dat wil zeggen, we wisten nog niet zo goed hoe we hem in moesten delen. Maar langzaam maar zeker begint het te komen. Zo hebben we een paar maanden geleden een gashaard laten plaatsen (geweldig ding!).

Eerlijk gezegd ben ik er heilig van overtuigd dat zindelijkheidstraining pas zin heeft, als kinderen daar klaar voor zijn. Zowel fysiek als emotioneel. Kinderen moeten hun plas op kunnen houden en aan kunnen geven dat ze naar de wc moeten. Dat verschilt per kind welke leeftijd dat is, maar ik heb ergens gelezen dat ze vanaf 2 a 2,5 jaar, bewust langer hun plas op kunnen houden. Zodoende had ik mij ook voorgenomen om met het hele zindelijkheid gedeelte te wachten, tot dochterlief daar klaar voor zou zijn.

In navolging van Feline en Lindsy heb ik ook de Just Play tag ingevuld. Hij komt oorspronkelijk van Mandy van getestspeelgoed.nl las ik en Feline heeft hem met nog een vraag uitgebreid! 

Maar dochterlief (nu 1 1/2) was nu eenmaal geen knuffelkontje. In het begin wilde ze nog wel in mijn armen slapen (overdag), maar al vrij snel werd ruimte het credo. Dus niet meer bij mama in de armen slapen (werd ze heel onrustig van), op schoot wilde ze graag, maar oweeeee als ik haar te strak vast hield; VRIJHEID MAMAAA! Toen ze een spreidbroekje kreeg, heb ik een goede draagzak aangeschaft. Ideaal zo leek me. En op zich was het dat ook, was het niet zo, dat dochterlief na pak en beet 20 minuten, onrustig en boos werd. Niks lekker dicht tegen mama aan, dochterlief wilde bewegen! In de kinderwagen lag ze dan weer zonder problemen, maar dat was dan weer minder goed voor de stand van haar heupjes...

Na een dagje lekker gewerkt te hebben, zat ik van de week relaxed op de bank te wachten, totdat manlief met dochterlief zou thuiskomen. Ik had manlief gevraagd even te bellen als hij Juno opgehaald had bij opa en oma, zodat ik met het eten kon beginnen. Zo gezegd, zo gedaan, rond half zeven word ik gebeld door manlief; "hoi... Dochterlief is een nagel kwijt". Say whaaaaaat! Hoe kan dat nou? Ik zie gelijk het ergste scenario voor me, dus ik begin als een razende vragen te stellen; "issie er helemaal af? wat is er gebeurd? issie er echt helemaal af? heeft ze pijn? Issie er écht af? enzovoorts. Manlief wist niet zo goed wat hij er mee aan moest en wist alleen maar te vertellen "dat opa en oma niet wisten wat er gebeurt was en dat dochterlief ook niet gehuild had". 

Regelmatig zie ik prachtige foto's voorbij komen van kinderen, zowel hier op mamaplaats, als op facebook. Trots worden alle mijlpalen gedeeld. En trotse mama als ik zelf ben, snap ik dat helemaal. Ik kom dan ook regelmatig in de verleiding om zelf alle mijlpalen van dochterlief te delen, met een paar mooie foto's erbij. Maar ik doe het niet. Of beter gezegd, bijna niet. 

De Pil
Ruim tien jaar heb ik trouw de pil geslikt. Een variant van de Dianapil, dus bij mijn weten zo'n beetje een van de zwaarste die er is. Daar heb ik vaak minder prettige verhalen over gelezen, allerlei bijwerkingen zoals stemmingswisselingen en gewichtstoename, maar ik heb (gelukkig) nooit ergens last van gehad. Toen we besloten om voor een kindje te gaan, ben ik gestopt met de pil, met de verwachting dat ik binnen no-time mijn cyclus weer terug zou hebben. Helaas dachten mijn eierstokken daar anders over..

Sinds dochterlief zeven weken geleden mocht gaan afbouwen met haar spreidbroekje (elke week 1 uur langer uit, zie deze blog), gaat haar motorische ontwikkeling nu in een moordend tempo vooruit. Zo'n zes weken geleden kon ze eigenlijk alleen nog maar op haar rug liggen en naar haar zij draaien. Binnen twee weken lukte het haar om om te draaien van zowel buik naar rug en andersom. In de twee weken die daarop volgde perfectioneerde ze dit in rap tempo en lukte het haar om van onze (toch wel vrij grote) speelmat af te rollen. In de afgelopen twee weken heeft ze geleerd het rollen te gebruiken om van A naar B te komen, wat er overigens erg grappig uit ziet, en lukt het haar ook om achteruit te tijgeren. Dat laatste leverde nogal eens wat frustraties op, want dan schoof ze weer eens tegen de muur, of onder de box en kon ze niet meer verder.