Ons zoontje is nu sinds een paar weken begonnen met lopen. Hij stond al een tijdje best lang los, maar de eerste stapjes moesten we nog even op wachten. Hij vond het wel al heel leuk om aan de hand te lopen. Op een dag wilden we kijken of hij ook los zou durfen. Dus papa en mama gingen tegenover elkaar zitten en hij mocht dan van de een naar de ander lopen. Eerst zaten we zo dicht bij elkaar dat we elkaars handen nog beet konden pakken. Dit ging goed. Dus maakten we de afstand steeds wat groter. Ook goed! Wat waren we trots op ons mannetje! Vanaf dat moment heb ik hem als papa aan het werk was steeds vaker de ruimte gegeven om 'los' te lopen. Dat was best vermoeiend, want ik liep er dan achter als een soort persoonlijk vangnet. Nu een paar weken later is hij niet meer te houden. Als ik denk dat we even leuk met de blokken kunnen spelen, klautert hij in no time omhoog en begint te lopen. Inmiddels loopt hij dus ook zonder zijn persoonlijke vangnet. Alleen als hij bij scherpe hoeken in de buurt is zorg ik er wel voor dat ik klaar sta om te voorkomen dat hij binnenkort een ritje ziekenhuis mag meemaken. Het is echt heerlijk om te zien hoe zijn wereld ineens groter word! Hij lijkt soms net een klein aapje. Vooral als hij met zijn handjes omhoog loopt. Hij word steeds sneller en stabieler. Ik vind het nog steeds wel een beetje eng en ik durf hem zeker ook nog niet los te laten lopen als ik er niet bij ben. Daar dacht hij zelf laatst wel een beetje anders over. Ik had hem net een schone luier omgedaan. ot die dag liet ik hem dan altijd op zijn aankleedkussen liggen (op de grond), gaf hem een speeltje en dan kon ik snel de luier weggooien terwijl hij nog even bleef spelen. Dat doe ik nu dus niet meer! Ik liep terug naar de kamer en ineens komt die kleine donder daar aangewandeld! Hier schrok ik toch best wel van! Maar ook was ik super trots op hem dat hij zelf omhoog was geklommen en naar me toe kwam. Ik heb het papa ook vol trots verteld toen hij thuis kwam, ondanks dat ik weet dat papa dit ook wel eng zou vinden. Maar zelfs papa was trots! Wat wel grappig is is dat hij als hij aan de hand loopt hij op zijn tenen gaat lopen, terwijl als hij los loopt hij zijn voeten wel goed neerzet. In het begin waren we eigenlijk nog best wel bang dat hij ook een tenen loper zou worden net als zijn moeder. We hadden zelfs al met het idee gespeeld dat hij misschien de nieuwe Billy Eliot zou gaan worden. Maar gelukkig kan hij dus wel gewoon normaal lopen. Zelfs buiten met schoentjes aan gaat het al goed.