Ik noem ze de lichtpuntjes in het donker. Zoals een nacht met vallende sterren, of in dit geval een mooie volle maan die straalt. Het is en blijft donker, maar er is ook een mooi licht, waar je aandacht naartoe getrokken word. Bij iedere echo, krijg (en maak) ik foto's en een filmpje. Zodat ik thuis iets heb, om mij aan vast te houden. Want hoe rot ik mij ook voel, dan ben ik gelukkig. Voor mijn kindje heb ik alles over. Ja zelfs dit. Zelfs elke keer zweven op het randje van uitdrogen, zelfs soms niet meer weten waar ik het zoeken moet. Rot HG(hyperemesis gravidarum) En dan voel ik het weer even. Misschien scheelt het dat ik er al eentje heb rond lopen op de wereld. En weet wat het is om moeder te zijn, om je kind onvoorwaardelijk lief te hebben.