Al 3 jaar schreef ik niks. Maar vanavond vond ik het tijd om wat te schrijven. Vanavond werd ik overmand door emoties die ik eigenlijk nooit eerder heb gehad.

Afgelopen week schreef ik een blog over moederlijke eenzaamheid. En wauw! Ik heb echt mega veel reacties gehad. Heel veel tips, maar ook veel mama's die zich precies zo voelen.

Sinds onze kleine man er is, heb ik het gevoel dat onze wereld enorm klein is geworden. We hadden een hele grote vriendengroep waar altijd spontane uitjes mee waren. Aangezien wij de eerste met een kleintje waren, vielen we al snel buiten de boot. We werden niet meer gevraagd.

Een paar weken geleden hadden we het er al over wanneer kleine man over zou moeten van zijn ledikant naar een 'normaal' bed. Vriendlief zag dit nog lang niet zitten dus eigenlijk was de discussie ook snel voorbij.

Nadat we gisteravond het hele huis hadden versierd keek ik even om me heen. Kippenvel kroop over m'n armen en ik slikte wat tranen weg. Vriendlief staat stil naast me en ik voel dat hij ook even slikt. Onze kleine baby'tje is straks geen baby'tje meer. Hij gedroeg zich al als een eigenwijze dreumes die nogal driftig kan worden als hem iets niet lukt, maar die verjaardag maakt het wel heel definitief. 

Swappen is een hot item! Ik en wat vriendinnen zouden graag een groep beginnen met andere mama's. Het is de bedoeling dat je een swappakket voor elkaar gaat maken, elke keer in een bepaald thema! Je mag dingen voor elkaar maken, maar je mag het ook kopen voor een minimaal bedrag van €15 (incl verzenden). Meer mag altijd, maar dat is je eigen keuze. 

Daar liggen we dan. Een bed van 1.40 breed. Kleine druktemaker in het midden. De enige plek waar hij niet meer gilt. Arm kereltje zit duidelijk niet lekker in zijn vel. Het is eigenlijk best wel zielig om te zien.

De uitnodigingen zijn de deur uit. Het verlanglijstje is gemaakt. Alle slingers zijn al in huis. Taarten zijn besteld. En dat helemaal in Woezel en Pip thema.