Vanaf het moment dat ik de opleiding ging doen heb ik altijd gezegd dat ik nachtdiensten werken leuk vond en helemaal niet erg. Dus toen ik uiteindelijk klaar was besloot ik om terug te gaan naar de PG afdeling en daar in het nachtdiensten team te gaan werken, waarom?

Vroeger genoot ik van feestjes, het was voor mijn gevoel altijd leuk en gezellig. Ik hou van feestjes. Maar nu?! Ik hou nog steeds van feestjes.. Maar genieten nee dat niet ofja tot nu toe nog niet echt ik vraag mezelf alleen maar af of dat alles goed gaat en goed komt en of iedereen zichzelf wel vermaakt. Rosie is 6 dec jarig en Noah 8 augustus in ons geval niet de ideale datums Rosie valt tegelijk met sinterklaas.. Dus ieder jaar weer waneer ga je het vieren zodat niet alles tegelijk komt kwa cadeaus . Noah valt midden in de bouwvak en laat net Bijna heel de familie met de bouwvak op vakantie zijn, wij zelf zitten ook aan de bouwvak vast. En dan nog de weekenden werken.. Dat maakt het vaak al een heel gepuzzel. Daarbij vraag ik mezelf continue af of alles wel goed gaat. Waarbij ik vroeger een groot feest varken was, ben ik nu vooral blij als deze feestjes voorbij zijn en waarom!? Omdat ik het goed wil doen, perfect wil doen en vooral wil dat iedereen het naar zijn zin heeft en dat zowel Rosie als Noah de dag van hun leven hebben. Maar dat de feestjes vaak anders verlopen en je het niet altijd voor iedereen goed kunt doen moet ik leren loslaten, zolang Rosie en Noah maar de dag van hun leven hebben dat is alles wat telt. 

Echt ik hoor mijn moeder het nog zeggen later als je groot bent en zelf kinderen hebt dan zul je nog vaak aan mij terug denken.En ja hoor daar had zij helemaal gelijk in. Laatst zei ik al tegen ons mam, mam ik hoor het je nog zeggen en iedere avondmaaltijd denk ik aan jou haha.Al denk ik wel veel vaker aan ons mam. Maar ik blijf het grappig vinden over hoeveel dingen zij gelijk had uiteindelijk.Ik zie ons namelijk nog aan de eettafel zitten, ons mam kookte altijd en het zag er iedere avond goed uit, maar goed wij waren alle drie ook wel pitsers. Wij aten het vaak wel maar ook meer omdat het echt moest, het avondmaaltijd was vaak een drama om het zo maar even te omschrijven want er is altijd wel iemand die iets niet lust, waardoor ons mam dan altijd zei als je later zelf kinderen hebt zul je nog vaak aan mij terug denken. En daar had ons mam even helemaal gelijk in want nu inmiddels twee kinderen veder en een vriend is er altijd wel iedere avond iemand die zeurt en roept dat die wat wij vanavond weer gaan eten niet wil opeten of dat het vies is of nog net niet begint te huilen wanneer er weer groenten op het bord liggen. Conclusie ik weet vaak niet meer wat ik wil gaan koken of wat ik moet gaan klaar maken. Ik blijf koken en pogingen doen de ene avond eten ze alles op de andere avond eten ze niet alles op, uiteindelijk komt het goed.. Hoop ik haha. Kun je ook lezen: "Ik viel 20kg af tijdens mijn tweelingzwangerschap"

Hoelang je ook al kinderen wilde, hoe graag je ook moeder wilde worden, zodra je zwanger bent en te maken krijgt met HG is het klaar dat gevoel waarom je het graag wilde verdwijnt. Je moet jezelf er vaak aan herinneren waarom je dit wilde, waarom je zo graag zwanger wilde worden want geloof mij 30 +/- keer overgeven op een dag niks meer kunnen eten en drinken en je eigen speeksel overgeven...  Dat doet iets met je. Bij mij begon het praten over hg en het schrijven te helpen en mezelf er aan herinneren dat ik graag moeder wilde worden en waarom ik zo graag moeder wilde worden. Zodra ik wist dat ik een meisje kreeg begon ik aan alles te denken wat wij samen konden gaan doen. Zodra ik wist dat wij een jongen kregen begon ik eraan te denken hoe trots Rosie zou zijn en hoe blij zij zou zijn met een broertje en wat wij allemaal zouden gaan doen met z'n 4e en nu bijna 4 jaar veder en 1,5 jaar veder ben ik zo blij en zo trots dat ik die HG strijd heb gewonnen want ik hield vol ondanks dat het mentaal een hele uitdaging was. Ik heb gevloekt en ik heb gehuild ik mezelf afgevraagd waarom wilde ik dit... Waarom... Maar als ik deze twee nu samen zie en de knuffels die ik krijg en de kusjes, echt Rosie en Noah betekenen alles voor mij/ons. Meer hebben wij echt niet nodig. Hier deed ik het voor en het was het waard. Nu ik mij zus zo ziek zie komt alles weer terug en breekt mijn hart, ik wil haar troosten knuffels geven en vertellen dat het goed komt en dat het de moeite waard is en dat hoe je jezelf nu voelt dat dat overgaat en dat het uiteindelijk goed komt.. Maar dat kan ik allemaal wel zeggen maar ik weet heel goed hoe zij zichzelf nu voelt, toen ze dit bovenstaande allemaal tegen mij zeiden dacht ik ook ja helemaal prima maar dikke doei! wil je ruilen? Want eerlijk is eerlijk bijna niemand kan zichzelf voorstellen hoe jij jezelf voelt ook al wilde je al zolang kinderen... Zodra je last krijgt van HG kunnen je gedachtes zo negatief en zo donker worden dat hoe graag jij het ook wilde dat gevoel kun je jezelf dan niet meer herinneren. Je blijft jezelf afvragen hoe hou ik dit vol? Hou ik dit nog wel vol? Het blijft gewoon zo gek dat je van zo iets bijzonders gewoon zo ziek kunt worden, ik hoop oprecht dat er ooit een medicijn gaat komen dat ook daadwerkelijk meteen gaat helpen en een grootdeel van de klachten meteen wegneemt, zodat je hopelijk kan gaan genieten van de zwangerschap. 

Zoals de meeste weten had ik last van hyperemisis gravidaruim tijdens mijn twee zwangerschappen. Bij Rosie ging ik al ziekenhuis in en ziekenhuis uit. Bij Noah hetzelfde maar kreeg ik ook nog eens sondevoeding omdat ik maar bleef afvallen en geen eten of drinken binnen kon houden. 30 keer overgeven op een dag was niks ik was blij als dit uiteindelijk maar 5 keer was.

Na dat wij deze film hadden gekeken vroeg ik mezelf af, hoe zou bij ons een YES dag er uitzien. Wat als wij alleen maar JA roepen en helemaal geen NEE meer gaan zeggen. Nu ben ik al een moeder zonder ruggengraat of ja zo noem ik mezelf vaak en ja dit krijg ik ook vaker te horen. Maar het is echt niet zo dat hier altijd alles mag en dat ik niet streng kan zijn of geen nee kan zeggen maar goed mijn kinderen zijn mijn zwakste plek, als zij gelukkig zijn ben ik dat ook maar hier kom ik wel op terug in een andere blog de moeder zonder ruggengraat haha. 

Melissa. Ik ben 28 jaar oud. Mama van Rosie (3) bijna 4 jaar & Noah (1). Bijna tien jaar samen met mijn vriend.. Ik wacht nog op een aanzoek 🤣, na twee kinderen voelt het heel raar om te zeggen mijn vriend. Ik ben gek op mode en hoedjes en petjes. Ik werk in de zorg en werk sinds 1 september nog alleen maar nachtdiensten op een PG afdeling. Zo nu weer wat nieuwe feitjes over mij. Het was een tijdje wat stiller hier maar er komen weer meer blogs aan.

Zelf denk ik dat je het nooit goed kunt doen. De één werkt teveel de ander te weinig, de ene moeder/vader kiest ervoor om thuis te blijven bij de kinderen. 

Mama Rosie en Noah. 🤎 Na deze fotoshoot moet papa dus ook echt een keer mee. Een hele goeie vriendin van mij heeft deze mooie foto's gemaakt zo dankbaar.