Het is alweer even geleden en wat is er veel gebeurd. Nadat we het goede nieuws hadden gehoord bij de 13 weken echo konden we eindelijk langzaam onze vrienden en familie het ook vertellen. Twee weken na de echo was ik jarig en zou eigenlijk niet mijn verjaardag vieren. Toch leek dit mij een mooi moment om het te delen met onze broers en zussen. Ik had ipv een verjaardagstaart een gender reveal taart gekocht. Dus de verbazing was groot toen deze op tafel kwam. Alom blijdschap en felicitaties. Mijn dochter stond te springen om erachter te komen of ze een broertje of zusje zou krijgen. Mijn man en ik hadden twee confetti schieters gekocht en de vreugde was dan ook groot toen er roze confetti uitkwam. In de weken die volgde ook overige vrienden en werk ingelicht.

Nadat we uit het ziekenhuis kwamen en de arts aangaf dat het oké was om onze twee andere kinderen op de hoogte te brengen, besloten we dat we ook niet langer wilden wachten. Maar na twee miskramen vonden we dit ontzettend spannend om te vertellen. Bij de 1e miskraam hebben we achteraf verteld dat de baby overleden was. Het liefste had ik ze dit ook bespaard, maar zij zagen mij verdrietig en huilen en wilde weten wat er aan de hand was. Natuurlijk deed ik dit zoveel mogelijk buiten hun zicht om, maar verdriet kan je nu eenmaal niet sturen en overvalt je soms op de meeste onhandige momenten. 

De dag na het slechte nieuws heb ik mijzelf opgesloten in de slaapkamer en ontzettend veel gehuild. Na twee miskramen en dan nu dit slechte nieuws moest ik het allemaal even verwerken. Daarna mezelf weer bij elkaar geraapt en gestart met inpakken voor de vakantie. 

Na al twee miskramen te hebben gehad dit jaar, stonden we onlangs weer met een positieve zwangerschapstest. 3 keer is scheepsrecht werd mijn nieuwe mantra. Dan komen de eerste spannende weken tot aan de 7 weken echo.. is er een kloppend hartje te zien. Gelukkig was die er. Dit gaf een stukje opluchting, maar omdat de vorige twee miskramen rond de 9 weken plaatsvonden was er nog geen geruststelling. Met de verloskundige afgesproken dat we elke week tot aan de 11 weken echo langs kwamen. De 9 weken echo was goed dus op naar de 10. De spanning liep bij mij zo hoog op dat ik in de wachtkamer al begon te huilen. Mijn gevoel (of de angst) zei dat we geen goed nieuws zouden horen. Maar al gelijk was het hartje te zien en ook veel bewegingen bij de baby. Alles zag er goed uur en de baby groeide goed. De ontlading was groot en de rest van de dag was ik een emotioneel wrak. Zou het dan toch goedkomen deze keer?

Minutenlang hebben we nog naar het scherm gestaard, maar ik moest echt accepteren dat het opnieuw mis was gegaan. Omdat mijn man aan het werk was, waren we aan het videobellen en kreeg hij het nieuws op deze manier te horen. We hingen op zodat hij direct naar huis kon komen.

Het is inmiddels alweer een aantal weken geleden, toch blijf ik eraan terug denken. Het zou een routine echo zijn, even een andere blik. Maar ik denk dat ik het altijd al geweten heb. Nadat ik 4 maanden na mijn 1e miskraam opnieuw zwanger was, was ik ontzettend blij, maar ook angstig. Want de vorige miskraam werd pas bij de 9 weken echo geconstateerd. De eerste miskraam had erin gehakt en we werden met onze neus op de feiten gedrukt, dat zwanger worden en een gezond kindje krijgen, geen gegeven is. Afijn, het zal vast geen twee keer achter elkaar gebeuren dacht ik toen nog naïef.