Ik ga met deze blog waarschijnlijk een berg shit over me heen krijgen, maar weet je wat. Kom maar op! Ik ben echt boos. Al bijna een jaar proberen we corona eronder te krijgen, tot nu toe met wisselende successen. Al ruim drie maanden hebben we onze kinderen in totaal thuis gehad. We werken vanuit huis, sporten minder, houden afstand en dragen mondkapjes. Ik knuffel mijn oma niet, mijn kinderen des te meer.

Die dure decembermaand… Tot en met 2014 geleden was december de maand van kerstmis, en niets anders. Op de eerste van de maand zette ik de kerstboom op. Sinterklaas was een ver-van-ons-bed-show, een feest voor kinderen, iets waar wij misschien wel nooit actief met onze eigen kinderen aan mee konden doen. We zaten volle bak in het fertiliteitstraject en gaven de hoop bijna op.

Ik wéét dat ik me hiermee een hoop ellende op de hals kan halen, maar toch. Dit is mijn visie, mijn ervaring en mijn mening. En die wil ik toch even lekker kwijt.

Het is weer even geleden dat ik wat schreef. Toen ging het over onze oudste van 3,5 die ineens niet meer wilde slapen. Dat gaat gelukkig een stuk beter. Hij gaat weer rustig slapen en wordt niet meer elke nacht in paniek wakker (hallelujah, dus tóch een fase). Hij heeft een soort sprongetje achter de rug. Hij is zindelijk geworden, heeft leren fietsen zonder zijwielen, wil leren schrijven, en is een stuk zelfstandiger geworden. Hij gaat zelf naar de wc, wil soms even alleen spelen op zijn kamer of helpen met koken. Hij wil zorgen voor zijn kleine zusje, wil haar handje vasthouden als ze gaat lopen en haar opvangen als ze dreigt te vangen. Hij is vriendelijk, begroet iedereen, zegt dankjewel en alsjeblieft en verzint de gekste complimenten. De meest onverwachte, grappige: "mama, dit is écht het allerlekkerste flesje water dat je ooit voor mij heb gekocht. En nu is mijn grote dorst super goed opgelost!". Een echte kerel. Stiekem ook al wel een beetje klaar voor de basisschool, maar daar moet hij nog een paar maandjes op wachten. 

Ken je dat gevoel? Dat gevoel van benauwdheid, dat er iets te gebeuren staat waar je tegenop ziet? Dat gevoel wat maakt dat je niet kan eten, om de haverklap naar de wc moet en niet meer kunt nadenken? Ik heb dat gevoel al een paar dagen en ik weet precies waar het vandaan komt.