Een verjaardagsgedichtje voor mijn lieve dochter Blisse, die onlangs 7 jaar is geworden! Dit is toch wel een van de leukste dingen die ik ieder jaar doe met gedichten maken. Een persoonlijk gedicht voor mijn kids. Iets wat ze het afgelopen jaar hebben meegemaakt, hebben ontdekt, hobby's, sport of gewoon dingen die ze echt heel leuk vinden. 

Zeven jaar zijn voorbijgeraasd.
Wij zijn dan ook van niks verbaast.
Met glinsterende ogen en een lach zo puur.
Maak jij van elk moment een avontuur.

Je kijkt graag naar Dutchtuber op het scherm.
Je duikt in de wereld van Roblox samen met hem.
Maar ook speel je graag zelf dat spel.
Als het soms niet lukt, reageer je heel fel.

Moppen tappen, is jouw nieuw talent en pracht.
Met de gekste humor, die je in deze wereld toelacht.
Gegiechel dat klinkt als muziek in onze oren.
Jouw vrolijkheid is iets wat wij altijd willen horen.

Jouw konijntjes Muffin en Cakey hupsen vrolijk rond.
Het liefste wou je dat je ze verstond.
In jouw fantasiewereld kan je samen met hen zijn.
Want in hun pluizige wereld is het fijn.

Jij, lieve meid zit vol energie en kracht.
Weet dat de wereld na je lacht.
Vandaag is het een speciale dag.
Omdat je zeven kaarsjes uitblazen mag!

Het verlies van een dierbare is een van de zwaarste ervaringen die iemand kan meemaken. Voor mij was dat het verlies van mijn dochter Ilvy. Haar glimlach hebben we nooit mogen zien, we hebben haar nooit horen huilen. Soms voelt het zonder haar leeg, maar dan bedenk ik mij dat ze er altijd is. Want zij zit in mijn hart.

Terwijl ik door de donkere momenten van mijn rouw ging, vond ik een mooie weg naar genezing: het schrijven van gedichten.

In het begin leek het schrijven slechts een vluchtige afleiding. Ik pakte een pen en een schrift, maar de woorden kwamen niet. Ze voelden te zwaar, te beladen met pijn. Ze voelden gedwongen. Maar naarmate de dagen verstreken, begon ik te merken dat bepaalde zinnen en gedachten zich als vanzelf op papier vormden. Het kwam heel natuurlijk. Soms leek het alsof het ingefluisterd werd. De woorden waren soms niet meer dan gefragmenteerde beelden van herinneringen, maar ze hielpen me om de chaos in mijn hoofd te ordenen. 

De kracht van woorden:
Gedichten zijn meer dan alleen woorden. Ze zijn een vorm van expressie die ons verbindt met onze diepste gevoelens. In mijn gedichten kan ik de liefde voor Ilvy, de pijn van het gemis, en de vele vragen die nooit beantwoord zullen worden, vangen. Elk vers is een stukje van mijn ziel, een poging om de leegte die haar dood heeft achtergelaten, te vullen. Vooral te vullen met de liefde die is overgebleven. 

Iedere keer als ik schrijf, geeft het me een moment van reflectie. Ik denk na over wie zij was en wat zij voor mij betekende. Door deze processen te verwoorden, kan ik mijn gevoelens niet alleen uiten, maar ook beter begrijpen wat ik zelf doormaakt en doorgemaakt heb. 

Het helingsproces:
Het schrijfproces is voor mij een therapeutische uitlaatklep. Ik merk dat de creativiteit die vrijkomt me helpt om niet alleen mijn verdriet te verwerken, maar ook om te vieren wie Ilvy was. Er zijn momenten dat ik een glimlach voel opkomen, terwijl ik een herinnering vastleg; ook al is het omringd door verdriet. Er ligt een schoonheid in het herinneren.

Het schrijven van gedichten helpt me ook om  te delen wat ik doormaakt en doorgemaakt heb. Het houdt de verbinding met Ilvy levend. Ondanks dat ze er niet meer is, kan ik haar verhaal blijven vertellen. Dit geeft me een gevoel van controle, iets wat juist zo ver te zoeken was tijdens het rouwproces. 

Verbinding met anderen:
Een ander aspect van het schrijven is de verbinding die het biedt met anderen. Wanneer ik mijn gedichten deel, voel ik het verschil dat deze woorden kunnen maken. Ze raken de harten van mensen die ook rouw ervaren en creëren een gemeenschappelijk begrip van pijn en verlies. Het is een reminder dat we niet alleen zijn in onze worstelingen.

Soms ontvang ik berichten van mensen die vertellen dat mijn woorden hen hielpen om hun eigen verdriet te verwerken. Deze reacties zijn minstens zo waardevol voor mijn eigen helingsproces. Ik realiseer me dat onze verhalen, hoe pijnlijk ook, de kracht hebben om een ander te troosten. Want de liefde moet de boventoon voeren! 

De Toekomst en Vooruitgang:
Ik ben me er goed van bewust dat het rouwproces ongelijkmatig en onvoorspelbaar is. De ene dag kan je vooruitgang boeken, en de volgende dag kan het verdriet me opnieuw overvallen. Maar door te blijven schrijven, voel ik dat ik een manier heb gevonden om mijn verdriet te kanaliseren. Het is een proces van groei: een manier om Ilvy een blijvende plaats in mijn leven te geven.

Ik droomde ervan om een bundel te maken van mijn gedichten, als een eerbetoon aan mijn dochter. Elke pagina legt een moment van liefde en verlies vast. Het idee alleen al gaf me hoop en motiveert me om door te gaan, zelfs op de moeilijkste dagen. En nu ligt mijn manuscript bij de uitgeverij. Hoe zullen ze erop reageren? 

Rouw is een ingewikkeld pad, maar door het schrijven van gedichten vind ik kracht, verbinding, en een sprankje hoop. Maar vooral veel liefde. Ilvy zal altijd een deel van mij zijn, en haar herinnering zal voortleven in de woorden die ik schrijf. Voor haar, en voor mezelf.

Mijn zoon is 4 jaar geworden. Een nieuwe fase is daarmee aangebroken. Hij gaat naar school toe. En dat betekent ook afscheid nemen. Afscheid, van zijn fijne vertrouwde plek. De plek die wij 'De boerderij' noemen. De plek, met die lieve gastouder waar Riff bijna 4 jaar heeft mogen genieten, opgroeien en leren. De plek waar hij altijd zichzelf mocht en kon zijn.

En bij afscheid nemen, hoort natuurlijk een cadeautje. We hebben een simpel & makkelijk te maken cadeautje bedacht & gemaakt voor alle kindjes. In het thema met dino's, want daar is mijn zoon onwijs gek op. En die cadeautjes, hoe we die gemaakt hebben, wil ik bij deze met jullie delen.

Wat heb je nodig:

Morgen wordt mijn dochter Blisse alweer 7 jaar oud. En zoals ik ieder jaar doe voor mijn kids, schrijf ik een persoonlijk gedicht voor hun verjaardag. Dingen die ze dat jaar hebben ontdekt of dingen waar ze echt van houden, komen daarin terug. Ik heb een tijdje niet geblogd, door drukte met mijn nieuwe baan en het opzetten van ons eigen bedrijf (waar ik binnenkort meer over zal vertellen / bloggen). Maar voordat ik het gedicht van Blisse zal delen, deel ik nog het gedicht van mijn zoon. Hij is immers net in de vakantie 4 jaar geworden. 

Het nieuwe schooljaar is begin deze week weer voor ons begonnen. De kinderen hadden er onwijs veel zin in! Vooral Blisse, want die is naar groep 4 gegaan. Een nieuwe fase, waarin zij weer veel leuke nieuwe dingen mag gaan leren. Ze had het helemaal gehad met de vakantie. Voor haar is 6 weken dan ook echt te lang. Ze mist stiekem toch het ritme. Maar vooral haar vriendinnen. Ze was dus helemaal blij dat ze maandag weer herenigd was met hun. 

Voor Riff daarentegen was alles nieuw. Hij heeft voor de grote vakantie maar 1 oefenochtend gehad op school. Dit omdat hij in de vakantie jarig was. Hij heeft voor mijn gevoel dus niet echt kunnen wennen. Maar ik weet dat het allemaal wel goed zal komen. Het enige waar ik mee zat is dat hij nog niet volledig zindelijk is. Want ja, wat doe je dan?

We zijn al maanden aan het proberen om hem zindelijk te krijgen. Van alles al zelf geprobeerd. Van rustig afwachten, werken met stickerkaarten tot een onderbroek aantrekken en daarover de luier. Tips gevraagd aan familie, vrienden en zelfs aan het Consultatiebureau. Op een gegeven moment de moed maar opgegeven. Niks bleek te helpen. Hij vond het allemaal ook niet vies. Kraaide er helemaal niet om. Totdat we de laatste week van de vakantie besloten, dit kan zo niet langer. 

We hebben in een keer de luier helemaal weg gelaten. Geen snoepjes of andere lekkernijen meer. Wat op momenten heel erg moeilijk was. Maar we wisten gewoon niet meer wat we nog anders konden doen. En wat denk je, dit hielp! De eerste dagen waren zwaar. Minstens 4 keer per dag schone kleren aan moeten doen bij hem. Veel poetsen en dweilen, maar we boekten vooruitgang! Uiteindelijk is hij binnen 1 week zindelijk geworden met plassen. Hij geeft het nu heel goed aan en is bijna iedere keer ook op tijd. Hier zijn 2 hele trotse ouders, dat het toch gelukt is. 

Alleen zitten we er nu nog mee dat het met poepen niet goed wil lukken. Dit blijft hij nog in de luier of onderbroek doen. Gelukkig geeft hij het nu, na bijna 2 weken wel aan, als hij het gedaan heeft. Dit was in eerste instantie ook niet het geval. We hebben dus wel al vooruitgang geboekt. Riff gaat nu dan ook met luier aan naar school toe. Puur vanwege het poepen. Maar als hij dan 'gepoept' heeft op school in zijn luier, moet een van ons naar school toe om hem te verschonen. Ik vind dit nogal een dingetje. Daarbij kost het ons ook veel tijd en is dit voor Riff natuurlijk helemaal niet fijn!

Hebben jullie misschien nog tips voor mij wat ik hiermee kan doen, zodat hij ook met poepen zindelijk wordt?

Ik heb al een tijdje geen blog meer geschreven. Dit had meerder oorzaken. Ik ben druk bezig met het schrijven van een gedichtenbundel. Een bundel vol met gedichten over troost, hoop, liefde en licht. Wat ontstaan is uit de liefde voor mijn stilgeboren dochter. Maar daarnaast ben ik ook mijn vaste baan, mijn fijne werkplek verloren. Gelukkig heeft dat zijn plekje gekregen en heb ik daar vrede mee. Ondanks dat dit buiten mijn macht lag. Positieve is dat ik binnenkort begin bij een nieuwe werkgever en hier heel veel zin in heb. 

Soms vraag ik me weleens af hoe het zou zijn als Ilvy hier was geweest. Zou ze al beginnen met lopen? Wat zouden haar eerste woordjes zijn? Zou ze net zo graag knuffelen als haar zus en broer? Ik blijf er echter niet in hangen en voel me er ook niet negatief over. Maar het zijn soms wel vragen die bij me opkomen. Het gemis gaat natuurlijk nooit over. Dat is het aardse gemis. Maar ik ben nooit alleen. Ze zal er altijd zijn. 

We waren van het weekend met de trein weg geweest. Een klein stukje, want voor Riff was het de aller eerste keer met de trein. We gingen samen met mijn broer naar Venlo. Vlakbij het station is het Limburgs Museum en daar was ook de kluis van Supersint. Het is een heuse Sint-speurtocht. Er is daar van alles te doen. Kinderen leren er van alles spelenderwijs over Sinterklaas. Van vissen vangen tot dak klimmen. Cadeaus zoeken en uiteindelijk de kluis mogen kraken. Het was ontzettend leuk en de kinderen hebben genoten.

Ook was er een moment dat ze Sinterklaas konden ontmoeten. Blisse wilde dat wel. Sinterklaas een handje geven en samen op de foto. Riff daarentegen moest er niets van hebben. Ook prima. Die ging ondertussen een filmpje kijken over Sinterklaas. Als afsluiter zijn we natuurlijk nog even naar de McDonald’s geweest. Daarna zijn we weer met de trein naar huis toe gegaan.

1 jaar geleden alweer, toen we je voorgoed weg brachten. Wat is het jaar voorbij geraast. Maar toch ook weer niet. Want ik kan het me nog zo goed herinneren als de dag van gisteren. De laatste keer dat ik je vasthield, een knuffel en een kus gaf. En nu ben je altijd dichtbij, in mijn hart 💛