De deurbel gaat, de postbode is nog net de deur niet uit of een klein, blond minimensje staat al te trappelen achter mijn rug. "Mij?", of het voor haar is, misschien ben ik de laatste weken een beetje loco gegaan met cadeaus en begint er al een vorm van gewenning te ontstaan bij haar...

Als gekken tikken onze vingers de raarste woorden in onze zoektocht naar dat éne stuk speelgoed waar onze kleintjes hun hartjes sneller van gaan slaan. Of je nu geld met bakken hebt én uitgeeft op deze vrolijke feestdagen, of met een budget werkt, we willen allemaal die gelukzalige lachjes zien (en die 10 minuten rust wanneer ze druk bezig zijn met hun buit te ontdekken).

Het klinkt als het maken van een film maar het is eerder een documentaire. Een documentaire over hoe het missen van een klein stukje in een klein, miniscuul gen een heel leven op zijn kop draait. Een aantal levens zelfs.

in mijn hoofd. Of beter " het zit vast in je hoofd" op elke zorg die ik durf uiten, durfde uitten. Maar het klopt, alleen niet hoe zij het bedoelen, het zit letterlijk vast in mijn hoofd. Gekerfd tussen mijn hersencellen zitten duizend-en-een zorgen. Die mentale tattoo krijg je er gratis bij wanneer ze je kind in het hokje "zorgenkind" schuiven.

Voor mij is loslaten echt een ding. Fysiek en mentaal klamp ik me helemaal vast aan mijn dochter. 

Ik ben er nog steeds, ik heb me even verborgen achter een muur van emotie. Positieve en negatieve emoties. 

Ik weet dat ik jullie een leuke blog had beloofd, vol kleur en rollercoasters. 

Zijn het de rollercoasters, de sfeer of de tijd die we samen doorbrengen. Geen idee, maar de vlinders flapperen als een gek door mijn buik. 

En voor jullie mij nu allemaal willen achterna zitten met hooivorken : ja, het was sarcasme. Uiteraard heeft iedereen dit, helaas, al aan de lijve ondervonden.