Na jarenlange geestelijk ellende. En nog een paar medische molens en je moeder die je voor je eigen bestwil los moet laten.  Is het moeilijk om soms op de rit te blijven.  Om niet terug te vallen in patronen van overleven en doen alsof.  Om niet moe op te staan en moe naar bed te gaan.  Om bevrijd te zijn van die geestelijke ketens die je in bedwang proberen te houden.  Om maar drijvende te blijven.  En te midden van dat alles blijft 1 vraag me maar lastig vallen.  Wat doet dit met mijn kind?  Hoe goed voelt een peuter aan als je je niet goed voelt.  In hoeverre merkt hij dat er iets “mis” is.  Maar vooral.......,  wat doet dit met hem op langere termijn. Zal het hem beschadigen dat hij een “beschadigde” moeder heeft?  Zal hij het me kwalijk nemen als ik niet goed genoeg kon zijn. En hoe meer deze vraag blijft rond spoken in mijn hoofd.  Des te groter de vechtlust er is om niet alleen te blijven drijven maar om eindelijk vrij te zijn.

REALITY OF #PTSS

HOE GRAAG JE OOK WIL DAT HET ACHTER JE LIGT. SOMS WORD JE WEER INGEHAALD DOOR DE DUISTERNIS

NEVER ENDING STRUGGLE

ELKE TRIGGER KAN DE VERKEERDE ZIJN