Een blog geschreven in maart dit jaar. Toen te emotioneel om te posten. 

Vandaag 22 mei, ben ik weer aan het schrijven. Over jullie mooie meiden in het boek. Oh Vieve en Beau, ik sta weer even echt stil bij jullie. Deze week staat in het teken van jullie. Een extra weekje vrij genomen om met jullie bezig te zijn, te schrijven, te mogen huilen van mezelf. Weer even enorm boos, verdrietig, angstig te zijn om het geen wat allemaal gebeurt is. De oneerlijkheid te voelen, wat ik eigenlijk niet wil maar er mag zijn.
De altijd goedlachse aan een ander denkende ik, even niet aanwezig te laten zijn.
Ik zal deze dagen in mijn mama rol meer zichtbaar zijn, door over jullie te praten, te schrijven.
Ik merkte, nu ik begon te schrijven dat ik toch wel de behoefte sterk voel om over jullie te vertellen. En niet alleen over jullie overlijden, nee juist over die bijzonder kleine maar oh zo waanzinnige momenten voor ons.
Het hele proces is een blijvend en constant gegeven wat aanwezig is. Voor papa en mama, maar ook voor de rest van de familie en vrienden. Familie en vrienden die jullie zo graag net als ons in hun leven had opgenomen om te zien, te knuffelen, mee te spelen, te zien opgroeien.
Ik keek even tussen het schrijven door een aflevering van een programma over leven na de dood. Het leven dat doorgaat, achterblijft, moet doorgaan. Heel mooi vormgegeven en ook confronterend want er waren veel rake stukjes. Zo ook over Manu Keirse die verteld over wanneer je een/meerdere kind(eren) verliest, niet alleen je sociaal emotioneel veranderd. Je gehele gevoel, je gedachtegang, je hele leven rondom werk en hobby’s en je netwerk krijgt een andere vorm. Ik had bij mezelf niet gedacht, hoe naïef ook, dat dat zoveel toch echt zou blijven. Ik had gedacht en wellicht gehoopt, dat de veranderingen wel weer om zouden keren naar hoe het was. Na onze eerste dochter te zijn verloren, ging ik zo hard door met het willen door gaan op hoe het was, gewóón door. Nu, na onze tweede dochter te zijn verloren, lukt het me niet meer. Ik kan er niet eens meer naar toe, of eraan denken hoe ik ervoor was. Hoe mijn vader zei tegen mijn man en mij, onze onbevangenheid in het leven is voor altijd weggerukt.
Ik zie het zo: Alles heeft nu een grijze tint, al kunnen we de kleur en schoonheid nog zien, we kunnen lachen, we kunnen vrij oké functioneren, het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Hoewel ik daar echt heel hard tegen gevochten heb dat niet te willen. Want hoe graag wens je als mens dat vast te houden wat je vorm gaf in het leven, dat waarvan je wist dat jij dat was.
Ik merk ook hoezeer dit effect kan geven op je omgeving.
Bij je eigen gezin, familieleden, je directe vriendenkring en net die personen die je eigenlijk bijna niet sprak. De kring wordt ongewild kleiner, wat toch ook weer begrijpelijk is.
Niet iedereen kan zich meten aan andermans levens. En daarbij komt er niet alleen een stukje van de ander erbij, maar ook vooral de reactie van diegene zelf, hoe reageert diegene op dood, omgaan met een dierbare die verlies meemaakt. Kan diegene daarmee overweg, wil diegene energie er in steken om te luisteren naar zowel de gesproken woorden als naar de stiltes?
Wordt er begrepen waar degene met verlies in zit, en zo niet, hoe ga jij daar dan mee om?
Het is niet alleen een eenzijdig proces. John en ik hebben samen en als individu een proces. Mijn ouders als zijn ouders gaan ook samen maar ieder apart ook een eigen proces aan.
Te maken krijgen met invullingen. Dat is iets waar ik het meest rekening mee houdt. Ik wordt er niet anders van, dat vooropgesteld. Het is in zovelen maten naar voren gekomen. Vooral richting John dat hij na een paar week wel weer volledig zou werken. Dat ik één ding onderneem en men ervanuit gaat dat ik weer functioneer. Dat wanneer ik weer lach, alles goed gaat.
Het is nooit fout bedoelt, daar wil ik vanuit gaan in ieder geval. Het zijn uitingen van mensen die hoop hebben voor de ander, ze zien iets en hopen dat het beter gaat en trekken en conclusie zonder kennis.
Kennis. Want daar gaat het vaak om. En dan niet de medische kennis, nee het menselijke, navragen, een gesprek aan gaan, interesse en erkenning tonen. Dat geeft kennis en van daaruit een (vaak kloppende) onderliggende feitelijke conclusie.
Het is ook gewoon ingewikkeld. Dat vindt ik, vinden wij zelf ook. En niks is fout, als alles uit liefde en respect goed bedoelt is.

De jaardagen hebben we kranig en dapper doorstaan vorige week van beide meiden. Was het makkelijk? Zeker niet. Deze hele maand is extra uitdagend. Naast dat de 7e en 8e de jaardagen zijn, hebben we 10e met vrienden en familie stilgestaan bij hun bestaan. Ook dit was fijn, zwaar, emotioneel en ook goed hoe het was. Ik hield me groot, wilde niet de hele tijd huilen of te veel stil staan bij de dood. Nee, jullie zijn er geweest en zijn nog zo aanwezig ondanks niet fysiek. 

Jeetje, over drie weken, alweer 2 jaar geleden voor jouw Vieve en 1 jaar geleden voor jouw Beau. Wat gaat de tijd rap. Papa en ik denken echt elke dag aan jullie en ondanks dat jullie er niet fysiek zijn, zijn jullie wel overal te vinden. In ons huis, in gesprekken, bij onze familie en vrienden in hun hoofden en harten. En in die van ons uiteraard. Het is nog steeds zwaar en het doet nog steeds veel pijn, dat jullie er niet meer zijn. Soms is het wat minder en soms is extra aanwezig. Het gaat eigenlijk de laatste weken vrij goed. Goed in de zin dat ik niet meer dagelijks hoef te huilen in mijn gezicht. De tranen bungelen niet meer over mijn wangen, nog wel in mijn hart. Ik pak weer meer dingen op en heb meer energie. Ik heb laatst zelfs 1 volle week me echt weer prima tot goed gevoeld, zonder me schuldig te voelen. Dat het prima of goed gaat uiten naar mensen vind ik nog lastig, de stomme gedachte "wat zullen ze dan wel niet denken" komt dan om de hoek kijken.

Het is vandaag zo'n zeven maanden geleden dat Beau te vroeg is geboren. De 17e is ze dan zeven maanden geleden overleden. We zitten al zeven maanden in het eerste rouw jaar van onze Beau. Hét jaar, waar je doorheen moet gaan. Waarin je het hele proces van rouw doorgaat, verlangens en hoop anders word. Want deze tijd hadden we liever anders gezien. Alle eerste keren van familie momenten, feestdagen en gewoon het dagelijkse fysieke ouderschap mogen dragen, maar helaas.

En toen was ik compleet van de radar verdwenen met het schrijven van blogs. 
Ik ben er nog wel. Wat er gebeurde? Als het ware kwam er per week een soort opheldering bij. En kwam ik op een punt dat ik me schaamde, aan alles twijfelde, wat ik ook schreef, wat ik voelde, wat ik wilde delen over de meiden en mijn/ons proces. Ik besefte me pas later, dat ik in detail mijn gehele bevalling heb beschreven hiero op Mamaplaats. Heb ik daar nu spijt van? Nee, absoluut niet. Maar dat ik me niet meer kon richten op het pure schrijven, vond ik heel jammer. Er gingen meer deurtjes in mijn hoofd open, waardoor ik meer ruimte kreeg voor gedachtes en gevoelens. Ook heel vermoeiend, want dit resulteerde ook een paar dagen in eindeloos om de minuut een ander fragment. En super random dingen, niet eens per se over de meiden, mij of John en ik samen. 
Nee, over bijvoorbeeld een Nederlands docent op de middelbare school. Over mijn groene sandaaltjes met spiegeltjes die ik als zes jarige droeg en zo onwijs geweldig vond(en nog steeds trouwens). Maar ja, ook over nu, vroeger, de meiden en ook heel veel over toekomst. Want gadsie die ziet er echt klote uit lieve mensen. Ooit schrijf ik daar over, echt. Maar ik moet echt eerst heel veel nog uitdokteren, uitzoeken, bespreken met specialisten etc.

Deel 9. Voor jou <3

Deel 8.

Deel 7.