Eind juli was het zover. Onze eerste ICSI poging ging van start. Het spuiten van de hormonen ging me wonderwel soepel af. Tijdens de prikinstructie had ik de grootste moeite met het zetten van de oefenspuit maar uiteindelijk goed dat ik dit gedaan heb want thuis was ik over mijn angst heen en ging het zetten van de spuiten zonder twijfel. Bij het zetten van de allereerste spuit vroeg ik mijn partner of hij erbij wilde komen staan en hij stond vol verbazing te kijken hoe soepel het ging en hoe snel het gepiept was.

Inmiddels zijn we weer twee maanden verder. Twee maanden waarin gevoelsmatig niet zoveel is gebeurd maar eigenlijk toch ook weer wel.

Eind februari hebben wij onze online intake gehad bij het MMC in Veldhoven. De ingevulde vragenlijsten werden doorgenomen, net zoals de stappen die zouden volgen.

En toen werd ik ongesteld, alleen was het dit keer geen verassing. Een week geleden, donderdag 21 januari, stond namelijk onze wereld op zijn kop. We kregen het nieuws dat de kans om op natuurlijke wijze kinderen te krijgen nihil was. Verdriet voerde de boventoon, maar ook angst. Wat staat ons allemaal te wachten?